— Մնա՛, դեռ մի՛ գնալ… նստիր ինձ մոտ, ահա այստեղ… մոտ նստիր. տուր ձեռքդ… Օ՛, տաք ես դու, իսկ ճակա՞տդ… էլի տաք է, ուղեղդ շատ է գործում:
Նստեց դիվանի վրա, նստեցրեց ինձ կողքին, բռնեց ձեռքս, շոշափեց ճակատս, հետո երկար նայեք դեմքիս, կաթոգին ժպտեց և կամաց մոտ եկավ, գլուխը իջեցրեց թևիս վրա ու մռմռաց հազիվ լսելի ձայնով.
― Օ…– մռմռաց նա,– աստված իմ, որպես լավ է, այո՛… էլ չեմ դողում. դու շատ լավ, շատ լավ տղա ես… խելոք… ես կուզեի քեզ համբուրել, քեզ սիրել…
Կռացա դեպի նա և ուզեցի համբուրել։
Հանկարծ ցատկեց, ետ մղեց ինձ ու գոչեց.
― Օ, ո՛չ, ետ գնա… ես չեմ կարող։
Սկսեց հրել ինձ ուժգնությամբ և կատաղությամբ շարունակեց.
― Դո՛ւրս գնա… դուրս գնա այժմ, թող ինձ, գնա՛։
Դուրս գնացի, չգիտեմ ինչու։ Աննան հիվանդ էր, պետք էր նրան թողնել, այդպես դատեցի այն րոպեին, գուցե սխալ գործեցի, բայց դուրս եկա և տանտիկնոջը ուղարկեցի նրա մոտ։
Տանտիկինը հանվեցրեց նրան ու պառկեցրեց, և երբ դռան ետևից նրան հարցնում էի Աննայի մասին, լսեցի, որ Աննան անկողնի միջից ասում էր գրեթե զառանցելով.
― Անպիտանություն է այս… ուզում է Կոլյային սպանել, չի հավատում ինձ… աստված իմ…
Բարեբախտաբար տանտիկինը չէր հասկանում նրա խոսած լեզուն:
4
Աննան հիվանդ մնաց մի ամբողջ շաբաթ։ Ներս մտնել նրա մոտ, չէի կարող, անկողնի մեջ էր։ Իմաց տվի իր ընկերուհուն և մի քանի ուրիշ ուսանողուհիների, որոնք, գալիս և խնամում էին նրան։
Ջղային ցնցող տենդ ուներ։
Երբ առողջացավ, մի առավոտ, իր սովորության համեմատ, առանց բախելու դուռս բաց արավ և մեղմությամբ ժպիտը դեմքի վրա.
― Բարև,– ասաց նա,— որքան ժամանակ է չեմ տեսել քեզ, ինչպե՞ս ես։
Եվ աթոռն առնելով նստավ դիմացս։
― Լավ եմ,– պատասխանեցի,– իսկ դո՞ւք, հույս ունիմ, որ այժմ լավ եք։
