― Էս ինչ տեսակ հաց է — մատը դրեց մեկի վրա Մահմեդը,– և ինչ փափուկն էլ է. սա ուտում են։
― Իհարկե,— ծիծաղեց ընկերը։
— Չայի հետ են ուտում,— ավելացրեց ծախողը,— շատ համովն է։
― Մեկ նայիր այստեղ, է, Շիրին,— դրդեց ընկերոջը Մահմեդը և ուզեց ձեռքն առնել մի բուլկի։
— Ձեռք մի տալ, կփշրես,— արգելեց ծախողը։
Պարսիկը ձեռքը ետ քաշեց, հետո ուզեց մուրճը ձեռքը առնել, բայց էլի թողեց և մի տենչալի հայացք ձգելուց հետո սակառի վրա ասաց.
― Փա՛հ, փա՛հ, ինչ լավ հացեր են է՜է՜:
Ծախողը ծանրությամբ սկսեց ծածկել բուլկիների երեսը։
Մահմեդը ցուցամատի վրա բութով մի եղնկաչափ ցույց տալով.
- Մի այսքան կտրի տուր,— ասաց,— տեսնեմ ինչ համ ունի։
Մյուս ընկերը ժպիտը դեմքին լսում էր. չէր էլ ջարդում. երբեմն միայն կռանը տափակեցրած հեռվից մոտ էր քաշում քարի թռչկոտած կտորները։
— Ինչպե՞ս կարելի է,— պատասխանեց ծախողը և սակառն ուսի վրա ձգեց,— չէ՞ որ կփչանա։
— Մի այսքան, էլի ,— պնդեց Մահմեդը,— խո ավելի չեմ ուզում, զաքե եթե լավն է՝ առնեմ։
— Շատ լավն է, չե՞ս տեսնում, որ շաքարով է շինված։
— Շաքարը երեսն է, խո մեջն էլ չէ։
— Մեջն էլ է շաքարով։
— Բույ…— զարմացավ Մահմեդը,— մե՞ջն էլ։
— Իհարկե,— ասաց ծախողը,— յուղով էլ։
― Բույ… իսկ ի՛՛նչն է կարմրեցնողը։
— Յուղն է և ձուն։
— Ձո՞ւ էլ կա մեջը։
— Կաթ էլ։
Մահմեդը ընկերոջը նայեց, նրա աչքերը մեծացան փափագից, քթի ծակերը լայնացան ու վերի շրթունքը բաժանվեց ցածրինից. ախորժակը խիստ գրգռվել էր։
Ծախողը մի քայլ արավ գնալու։ Մահմեդը անձկանոք նրան նայեց և սակառին։ Շիրինը տեսավ այդ, մի վայրկյան կնճռեց ճակատը, հետո դարձավ ծախողին ու ասաց կտրուկ ձայնով.
— Մեկը քանի՞։
— Հինգ կոպեկ,— պատասխանեց ծախողը և կանգ առնելով կիսովին դարձավ։ Կարծեց, որ առնելու էին։
