— Վեր կացեք, աղա, մեկնելու ժամանակ է, ձիերը պատրաստ են:
Ելանք, հագնվեցինք և կես ժամից հետո ձի էինք նստում։ Աղոթարանը բացվել էր:
Կայարանապետը մոտեցավ մեզ, վճարեցի եղած ծախսը և սենյակի համար։
— Տասը ղրուշ էլ ավելի պիտի տաք,— ասաց նա:
— Ինչո՞ւ:
— Այն աղքատները, որոնց դուք պատճառ եղաք ներս առնելու, փայտանոցում մոռացված մի հին կարպետ են առել և անհետացել…
Վճարեցի ուզածը։
— Ես գիտեի, ախր,— ավելացրեց նա,– մրսում են և ծածկոց չունեին։ Հետո բարևեց և, երբ շարժվում էինք, գոչեց.
— Եթե ճանապարհին նրանց հանդիպեք, ես ասել եմ զափթիաներին, թող ձեռներիցը խլեն կարպետը ու մի լավ էլ ծեծեն…
— Բայց չէ՞ որ նրանք շատվոր են, կընդդիմադրեն։
— Ընդդիմադրե՞լ… այդ ոչխարնե՞րը…
Այդ միջոցին էր, որ կայարանի մի ծառան մոտ վազեց ու կանչեց իր տիրոջը:
— Օսման աղա,— գոչում էր նա,— կարպետը գտնվեց։
— Գտնվե՞ց։
— Այո… մի քիչ տեղ տարել են և երևի վախեցել են ու թողել են պատի տակ…
Կայարանապետը նայեց ցույց տված կողմը, տեսավ կարպետը ու մի մեծ քրքիջ արձակեց։
— Ոչխարնե՜րը…– բացականչեց նա։
Մտրակեցինք ձիերնիս։ Այդ բացականչությունը ու քրքիջն էր լսածս վերջին ձայնը։
Ինչպես շները, այնպես և մուրացիկները Թեհրանում, ունեին իրենց քաղաքամասը, որից այն կողմն անցնելու և մուրալու իրավունք չունեն միառժամանակ։ Այդ բաժանումը մի քանի ամսից, ըստ երևույթին, փոփոխության է ենթարկվում։ Մի քաղաքամասի մուրացիկը, որ ամիսներից ի վեր անդադար անցորդներին ձանձրացնում էր, հանկարծ մի օր էլ՝ չկար, և մի քանի օրից հետո պատահմամբ հանդիպում էի նրան բոլորովին ուրիշ թաղում։
