Մի վայրկյան ապշեցի այդքան հանդգնորեն արված կաշառքի աոաջարկի վրա։ Հետո զզվանոք նայեցի ագռավին, մեջքս դարձրի և լուռ գնացի դեպի նախկին տեղս, առանց իսկ ետ նայելու նորից։
Անշուշտ, գրագիրը սառած–մնացած պիտի լիներ և կամ ուսերը թոթված ու մի լավ հայհոյանք արձակած իմ հասցեին։
Համենայն դեպս ուղի՛ղ դեպի ստարշինան գնացի և անվրդով, նստեցի ճոճի մեջ։
Ստարշինան նայեց ինձ, աչքերը կկոցեց, ապա դարձավ եկող գրագրին և կանչեց.
-Հը՞, Սրապիո՛ն, պարոնի ծառերը տեսա՞ր, շա՞տ են…
-Չէ, ստարշինա՜, պարոնը սկի չուզաց էլ ծառերը ցույց տալ… վախենում ա, որ աչք դիպչի…
Ստարշինան դարձյալ նայեց ինձ։ ժպտում էի։ Կատարելապես ըմբռնել էի թե նրա տված հարցի և թե՛ գրագրի պատասխանի իմաստը:
-Շատ խոստացա՞վ,– ուզում էր հարցրած լինել պաշտոնյան։
-Չուզեց ոչինչ տալ, մերժեց,— հասկացրել էր գրագիրը։
2
Եվ այնուհետև որոշված էր ստարշինայի բռնելիք գիրքն ու վերաբերմունքը։
Անմիջապես առաջ նա դեմքը կնճռեց, արագ շարժումով գլխի փոփուխը հետևից զարնելով՝ իջեցրեց դեպի ճակատը, ապա կուրծքը ցցեց և երրորդ շարժումով նստեց նստարանի վրա ու ոտները պարզեց դեպի ինձ:
Մտնում էր ստարշինական դերի մեջ։ Սկսվում էր կոմեդիան։ Հազիվ ծիծաղս զսպած՝ սպասում էի եղածին:
Երբ այդ բոլորն արել էր Գիգոլը, մտրակի կոթը ուսագլխից ևս պարզելով՝ կանչեց մոտ գրագրին, հազաց և խիստ ձայնով ասաց.
-Դե հիմի գրի՛ , պի՛սեր…[1] Չեր հրամանոց անունը, պարոն Երվանդ:
— Սմբատ,– ասացի ծաղրելով:
-Ո՞նց Սմբատ, ձեր անունը խո Երվանդ ա…
— Բաս որ գիտեք, էլ ո՞ւր եք հարցնում։
— Հանաքները թողեք,– ասաց նա հոխորտաձայն,– ստի վոլսանոյ ստարշինան[2] ա խոսում:
