Էջ:Vrtanes Papazyan, Collected works (Վրթանես Փափազյան, Երկեր).djvu/432

Այս էջը հաստատված է

— Ադա ո՞ւր եք կանգնել, վեր կալեք ցած տաքեք է՜ է՛…

— Հը՜ըմ… ղզ՜զ՜զ՜…փս՜ս՜ս՜,— անում է սուդիան։

Մի գյուղացի վճռական կերպով պպզեց նրա առաջ, շալակեց, բարձրացավ և ընդհանուր ծիծաղների մեջ՝ սկսեց ձորն իջեցնել արբածին։

— Մուղայիթ[1] կացեք տո՜… ձայնեց Նիկոլը,– սուդյին գլոլ չտաք ձորը, թե չէ էլ կաշի քերթող չենք ունենալ…

Գևորգն ու Հակոբը զարմացած՝ Նիկոլին նայեցին։

— Հա բա՜ս…— ժպտաց սա,— գեղացին սկի կարա՞ յոլա գնալ առանց կաշի քերթողի… մորթված ոչխարին էլ վարպետ կաշի քերթող պտի՞, յա չէ…

— Ե՛ս էլ գնամ,— ոտքի ելավ Խեչոն այդ միջոցին,- բալքի արյուն առնելու բան ըլի… քյո՜խվա, էդ դանակդ մի դեսը քցի…

Եվ այսպես էր ահա, որ երեք֊չորս գյուղացիներ, դանակը ձեռքին բռնած Խեչոյի հետ սուդիային ձորն իջեցրին և շուտով մեր աչքերիցն անհետացան։

Քիչ ժամանակ էլ նրանց ծիծաղների և աղմուկների ձայնը հասնում էր մեր ականջին՝ խորքից, հետո ամեն ինչ լռեց։

— Ամա՜ ջրի կկապեն սուդյի գլուխը հա՜…— արեց Ջավադը։

— Տեսնո՞ւմ եք,— դարձավ մեզ երեցփոխը,— է՛ս էլ մեր սուդի՛ան…

— Ղո՛րթ ա,— խոսեց Խոլերան,- խմող ա, ամա լավ սուդիա ա… խելո՜ք, վարվո՜ղ…

Ու սկսեցին խմել այնուհետև։ Սպասում էի, որ Նիկոլը որևէ բան ասեր, բայց նա լուռ՝ օղի էր լցնում և չէր նայում մեզ։

— Խելոք…– արեց երեցփոխը,— դրուստ ա, որ խելոք չըլի, ոսկոռների ծերերը ո՞նց կարա պահի…

— Ի՞նչ ոսկոռներ,— հարցրի ես։

— Ընենց, էլի՜…— մռմռաց Զավադը,— ոսկոռներ…

— Լավ դե,— կանչեց Սմբատը,— էդ գինուցը դես տվեք պարոնների համար… էն ո՞վ ա, որ ոսկոռը չի սիրում… թե խելոք ա՝ ջոնդերը[2] կծածկի, որ մի՛շտ էլ ունենա… Ադա Ջավա՛դ, ձենդ էլի մեկ գլուխդ քցի, բալքի թե քեֆը նորից չաղանա…

Ջավադը հիրավի «ձենը գլուխը քցեց», և երբ քիչ հետո ձորն իջնող գյուղացիներից երեքն էլ եկան մեզ միանալու, բաժակները երբեք դատարկ չէին մնում։

  1. Զգույշ կացեք, հոգ տարեք։
  2. ծայրերը