Էջ:Vrtanes Papazyan, Collected works (Վրթանես Փափազյան, Երկեր).djvu/544

Այս էջը հաստատված է

— Հըմ,— արեց մի հյուր,— ի՞նչ է նշանակում «թեև բոշա է, բայց լավ մարդ է», եթե բոշա է, ուրեմն բոշա է։

— Ներողություն,— առարկեց քյաթիբր,— բոշաներր նախ և առաջ գյավուր են, հետո՝ գող, աներես և սաստիկ հպարտ։

— Իսկ սա՞։

— Արթե՞նը… ինչ որ ուզես՝ կանի, խոնարհ է ոչխարի պես. մոտ օրերս մահմեդական էլ կդարձնենք նրան, աներես չէ և կարծեմ դող էլ չէ… ճիշտ չե՞մ ասում, Արթեն։ — Բոլորովին ճիշտ, էֆենտի,– խոնարհվեց Արթենը։

— Դեհ լավ,— ասաց կայմակամը,— պատմիր այժմ պատմությունդ, ծիծաղելի՞ է։

— Բավական ծիծաղելի, բեյ էֆենդի։

— Լավ… սուրճ բերեք, մեկ կողմից խմենք, մյուս կողմից կլսենք, այնպես չէ՞, Սոլրեյա էֆենդի։

— Այո, բեյ. հետաքրքիր է պատմությունը։

— Սկսիր, Արթեն,— հրամայեց կայմակամը,— և լավ պատմեր, հա՜…

Արթենը խոնարհվեց, ձեռքերը կրծքի վրա դրավ ու սկսեց.

— Սրանից շատ տարիներ առաջ…

— Հեքիաթ ես պատմում,— գոչեց քյաթիբր։

— Ոչ, էֆենդի, պատմում եմ, թե ինչո՞ւ բոշաների երեսները սևացան, իրենք թափառական եղան և ինչո՞ւ նրանք այնքան սիրում են էշին։

— Ի՞նչ ես ասում, էշի մասի՞ն էլ պատմություն կա։

— Այո, էֆենդըմ։

— Լավ, լավ շարունակիր տեսնենք,— ձայներ կայմակամը, տեղավորվելով թիկնաթոռի մեջ։

— Սրանից շատ տարիներ առաջ,— սկսեց Արթենը,— բոշաները քրիստոնյա նստակյաց ժողովրդի մի մասն էին։ Այն ժամանակ կար մի սուրբ եպիսկոպոս, որի հռչակի վրա նախանձեցին նրա 12 թշնամիները, Սափիոս քահանան և Կիլիսկինտոս սարկավագը…

— Ի՞նչ, ի՞նչ,— միջամտեց կայմակամը,— ինչպես ասացի՞ր․․․ Կիլիս…

— Կիլիսկինտոս։

— Հա՜, հա՜, հա՜ … քրքջացին բոլորը։

— Այո գյավուրները ինչ խայտառակ անուններ էլ ունին,— գոչեց քյաթիբր,— Կիլիս… Պինտոս… թյո՞ւ, ջենեբե՞թ…

— Շարունակիր,— գոռաց կայմակամը ծիծաղի քիջից,— հետո՞