Սահակ աղա Մանուկյանի տանը։ Հնամաշ, ծանր կահավորություն։ Մեծ սրահ, որի մեջտեղի ապակեպատ դուռը բաց է դեպի մի փոքրիկ պատշգամբ: Տեսնվում են ծառեր, հեռվում՝ լեռներ։ Ձախ կողմից երկու լուսամուտ։ Աջ կողմից մի դուռ՝ դրսի մուտքն է. խորքի աջ անկյունից երկրորդ դուռը՝ տանում է ներքին սենյակները։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Վարագույրը բացվելիս տնային հագուստով կանգնած է պատշգամբի վրա, կռացել է դեպի ցած և խոսում է աղախնի հետ): Հինչ ա՞… (Լուռ)։ Բա ինչի՞, չե՞մ ասել քեզ, որ սահաթը հինգին պատրաստ ըլի… (Լուռ)։ Հի՞նչ… Դե, քիչ քյոմուրը շատ գցիր, էլի… Այ քոռանա՛ս դու, հա … Դե, փչի՚, փչի՛… Հի՞նչ… (Լուռ): Բա՛, աղջի՛, ես քեզ չասի՞ երեկ…
ՍԱՀԱԿ.— (Ներսի դռնից դուրս է գալիս, սյուրտուկի մի թևը հագած է, մյուսը հագնում է)։ Էլի՞ սկսեցիր գոռգոռոցը… (Գնում է դեպի նա)։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ. — (Չի նկատում նրան, միշտ աղախնի հետ)։ Հի՞նչ… Դե մի քիչ բարձր խոսա, էլի … Շաքարը քի՞չ ա… Քու ի՞նչ բանն ա դա…
ՍԱՀԱԿ.— (Ավելի մոտենում է)։ Աղջի՛… Քիչ կամաց խոսե՜ս . Չե՞ս թողնելու, որ տղան քնի…
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Շարունակում է նույնը)։ Հի՞նչ… բո՛… ղո՞րդ… Սո՞ւդիան…
ՍԱՀԱԿ.— (Թևն է բոնում)։ Բո՜, աղջի՛… Բա քե՞զ հետ չեմ…
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Շտապ՝ դառնում է)։ Սո՛ւդիա ա գալիս։
ՍԱՀԱԿ.— Դե ի՞նչ անենք, որ գալիս է… Ի՞նչ ես գոռգոռում։
ՏԻԿ .ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.– Բա որ ես հագնված չե՞մ… էս ի՞նչ ա իմ հալը։
