ՍԱՀԱԿ.— Թող խոսա. խեղճը սկի մի շնորհքով ջահելի երես տեսնո՞ւմ է որ…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.- Բա ինչի՞, մենք պառավե՞լ ենք… (Ծիծաղ)։ Ապա՛, մեկ Սաշադ գա՝ տեսնենք ե՞ս եմ ջահել, թե նա։ Ո՞վ գիտի, Մոսկովի օդը ոնց դեղնացրած ըլի նրան։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.– (Ցավելով)։ Հա… բայց դե առո՛ղջ ա երևում… Ասում ա, թե մեր գեղի օդն ու ջուրը կչաղացնի իրան մեկ ամսվա մեջ։
ԿԻՐԱԿՈՍ.— (Որ սեղանը լուսամուտի մոտ էր քաշել և ինքնաեռն էր դնում)։ Գրիգոր աղան ա գալիս…
ՍԱՀԱԿ.— (Վեր է կենում)։ Ի՞նչ… (Զարմացած է)։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Բո՜… Գրիգոր աղա՞ն…
ԿԻՐԱԿՈՍ.— (Միշտ նույն տեղից)։ Խանումի ու բարիշնի հետ…
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Վազելով դեպի լուսամուտը)։ Ղո՞րդ… (Ծառային)։ Էլ ու՞ր ես կանգնել… Վազիր ստաքանները բեր… Ամա, կա՛ց, ե՛ս կգնամ… Արի՛ ինձ հետ… (Շտապ՝ դուրս է գնում)։
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— (Սահակին)։ Էս լա՛վ նշան է, Սահա՛կ, Գրիգոր աղան էլ է գալիս աչքալուսանքի. էն էլ կնոջ ու աղջկա հետ… Կարծեմ շատ էլ մեկ չէր գալիս ձեր տուն։
ՍԱՀԱԿ.— Սկի՛ չէր եկել այդպես… ընտանիքով…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Տեսնո՞ւմ ես՝ ինչ է նշանակում յուրիստ որդի ունենալ…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Զվարթ և ժպտուն՝ մտնում է Մարգարիտի հետ. դռան մոտից)։ Մատվեյ Եգորիչին իմ մե՜ծ բարևներս…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— (Գնում է դեպի նա)։ Բո՛, էդ դո՞ւ ես, ա՛յ տղա… (Համբուրվում են)։ Ա՛յ թե մեծացել ես, հա … (Ձեռքերը դնում է ուսերին)։ Յուրիստ, հը՞… Դիպլոմո՜վ, հարուրանոցնե՜ր… Ա՛յ, սիրում եմ, երբ մարդիկ գիտեն լավ կարիերա ընտրել… Դե՛հ, ապա՛ մեկ արի այս կողմը… (Մարգարիտին): Բարև, Մա՛րգո, ո՞նց ես… Ամա էլ ի՞նչ խոսք… Տեսնում եմ, տեսնում, որ ուրախ ես… (Ալեքսանին)։ Ապա մեկ այս կողմն արի, եղբա՛յր, պատմի՛ր մեկ Մոսկվայից մեր alma-mater-ից…
ՍԱՀԱԿ. — (Որ մուտքի դուռն էր բացել, խոսում է դեպի դուրս)։ Համեցե՛ք, համեցե՛ք, Գրիգո՛ր աղա… Էս ո՞ր խաչիցը… Համեցե՛ք, տիկի՛ն…
