ԹԵՐԵԶԱ.– Ուզում ենք պարտեզ իջնել.. Գնա՛նք, մեզ հետ պ. տանուտե՛րն էլ թող գա, այնտե՛ղ կխոսակցենք։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Ինչու՞ չէ… (Արշակին)։ Կգա՞ք մեզ հետ, պ. Արշակ։
ԱՐՇԱԿ.— Ուրախությամբ, միայն մի քանի րոպեով, հետո ես այնտեղից կգնամ… քիչ գործեր ունեմ։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Նրա հետ ներս է գալիս)։ Գնա՞նք ուրեմն… Մինչև իսկ մեր խոսակցությունը կարող ենք թողնել ուրիշ օրվան։ Ես կգամ ձեզ մոտ գուցե վա՛ղն իսկ: Դեռ շատ տեղեկություններ կուզեի ունենալ։
ԱՐՇԱԿ.— (Խոնարհվելով): Որքան ուզե՛ք՝ պատրաստ եմ. միայն թե դուք մեզ մոտ մնացեք…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Անշո՛ւշտ… (Թերեզային): Գնա՛նք, օրիո՛րդ։
ԹԵՐԵԶԱ.— (Հորը)։ Հայրի՛կ, մենք պարտեզ ենք իջնում… Եթե դուք ուզում եք գնալ՝ ինձ մի՛ սպասեք, ես հետո կգամ… (Ալեքսան, Թերեզա, Մարգո և Արշակ՝ գնում են)։
ԳՐԻԳՈՐ.— Հա՞… Գնացեք… (Մնացյալներին): Թող գնան, ջահել ենք, թող քիչ չանա խփեն…
- (Դրսից լսվում են հեռավոր եկեղեցու զանգակեերի ձայներ)։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Ըհը՛, զանգերը խփեցին… (Խաչակնքում են ամենքը)։
ՏԻԿ. ՎԱՐԱԿՅԱՆ.— (Ոտքի է ելնում)։ Չգնա՞նք, Գրիգո՛ր. Թերեզան երևի դեռ շա՛տ կմնա այստեղ։
ԳՐԻԳՈՐ.— (Ելնում է)։ Հա՞… Լավ, գնանք։ (Սահակին)։ Դե՛հ, մեզ մոտ կգաք դուք էլ, իհարկե։ Բարեկամություն անենք։ Սաշային ես շա՛տ սիրեցի… Դե իհարկե, էն որ ասում է, թե գյուղումը կմնա — շատ էլ հավատալու բա՛ն չի. դուք մի՛ տխրեք, գրքեր կարդացած կլինի, բանե՜ր լսած… Նրանց քամի՛ն է։ Էդ նոր ավարտածները բոլո՛րը սկզբում բոթբոթացնում են այդպես… Թող մի քիչ դեռ մնա, զզվի ամեն բանից… (Տանում է Սահակին մի կողմ և տաք–տաք խոսում հետը)։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Տիկ. Վարակյանին)։ Ինչո՞ւ եք շտապում, մնացեք, երեկոյան մի լավ քեֆ կանենք… (Մատվեյ Եգորիչին) Տիկինդ էլ խո չեկավ…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Հա՞… Տեսնես էլի ինչ է պատահել… (Ելնում է)։ Մեկ գնամ տեսնեմ ինչո՞ւ չեկավ։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Վու՜յ, չէ՛, չէ՛, նստիր, ո՞ւր ես գնում… Ծառային կղրկենք։
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Չէ՛, ես կերթամ… Համ էլ մի քիչ ման գամ, շոգ է
