ԿԻՐԱԿՈՍ.— (Լուռ՝ մոտենում է)։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Նրան)։ Հավաքի՛ր… Գառը մորթեցի՞ր։
ԿԻՐԱԿՈՍ.— Հրամանք ես. քերթում են։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Լավ, գնանք պատրաստություն տեսնենք… Սամավարը վերցրու… (Ինքն էլ բաժակներն է վերցնում)։ Հետո կգաս մնացածներն էլ կբերես… (Գնալիս՝ ամուսնուն)։ Հը՞, քեֆդ լավացավ, չէ՞… Ինչ ուզում են՝ ասեն. Գրիգոր աղան լա՛վ մարդ է: (Դռան միջից)։ Սաշան էլ, ինչպես տեսնում եմ, Թերեզի…
ՍԱՀԱԿ.— (Միջահատում է)։ Լա՛վ, լա՛վ, հերի՛ք է։ Ի՞նչ ես էլի ամենքին ասում։ Ձենդ փորդ քաշի՝ տեսնենք ի՞նչ կանենք։ (Տիկին Մանուկյանը գնում է)։
ՍԱՀԱԿ.— (Ձեռքերը շփելով՝ մի քանի քայլ է անում, հետո գնում դեպի պատշգամբ։ Փողոցից լսվում են հեռավոր երգի և երաժշտական գործիքի խուլ ձայներ։ Սահակը մի բան է հիշում, շտապով գնալ է ուզում, բայց դրսից լսվում են քրքիջների ձայներ։ Կանգ է առնում)։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Կիսովին դեպի դուրս)։ Այդ չեղա՛վ, օրիորդ, դուք խոսք տվիք ասելու… (Ներս է գալիս)։
ԹԵՐԵԶԱ.— (Ներս է մտնամ, կոկետությամբ)։ Չե՛մ ասի… Դա իմ գաղտնիքն է։
ՄԱՐԳՈ.— Թող չասի, ե՞ս կասեմ։ Քե՛զ համար էր, Սա՛շա, քե՛զ համար:
ԹԵՐԵԶԱ.— (Բողոքելով)։ Չհավատաք, սո՛ւտ է, դիտմա՛մբ է ասում, որ ինձ կարմրացնի… (Մարգարիտին, իբր թե բարկացած)։ Չա՛ր, չա՛ր… (Կարմրում է, հետո հարձակվում Մարգոյի վրա, բայց պինդ գրկում է և համբուրում)։
ՍԱՀԱԿ. — (Լրջացած)։ Վա՛, վա՛… Ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ եք կռվում… (Երբ տեսնում է վերջը՝ ծիծաղելով): Հա՛, համբուրվո՞ւմ եք… դա ուրիշ բան։
ՄԱՐԳՈ.— (Պոկ է գալիս Թերեզայի գրկից և հորը)։ Գիտե՞ս, հայրի՞կ…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Արգելում է)։ Չասես, Մարգո՛, չասես, ամոթ է։
ՄԱՐԳՈ.— Ինչո՞ւ է ամոթ, կասեմ։
ԹԵՐԵԶԱ.— Չասե՛ս, չասե՛ս…
ՄԱՐԳՈ.— (Վազում է հոր մոտ)։ Կասեմ… գիտե՞ս, հայրիկ, էն օր խոտ կա, երեք թերթ ունի… Թերեզան քաղեց… (Թերեզային՝ որ