Էջ:Vrtanes Papazyan, Collected works (Վրթանես Փափազյան, Երկեր).djvu/618

Այս էջը սրբագրված է

ԿԻՐԱԿՈՍ.— (Լուռ՝ մոտենում է

ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— (Նրան)։ Հավաքի՛ր… Գառը մորթեցի՞ր։

ԿԻՐԱԿՈՍ.— Հրամանք ես. քերթում են։

ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Լավ, գնանք պատրաստություն տեսնենք… Սամավարը վերցրու… (Ինքն էլ բաժակներն է վերցնում)։ Հետո կգաս մնացածներն էլ կբերես… (Գնալիս՝ ամուսնուն)։ Հը՞, քեֆդ լավացավ, չէ՞… Ինչ ուզում են՝ ասեն. Գրիգոր աղան լա՛վ մարդ է: (Դռան միջից)։ Սաշան էլ, ինչպես տեսնում եմ, Թերեզի…

ՍԱՀԱԿ.— (Միջահատում է)։ Լա՛վ, լա՛վ, հերի՛ք է։ Ի՞նչ ես էլի ամենքին ասում։ Ձենդ փորդ քաշի՝ տեսնենք ի՞նչ կանենք։ (Տիկին Մանուկյանը գնում է

ՍԱՀԱԿ.— (Ձեռքերը շփելով՝ մի քանի քայլ է անում, հետո գնում դեպի պատշգամբ։ Փողոցից լսվում են հեռավոր երգի և երաժշտական գործիքի խուլ ձայներ։ Սահակը մի բան է հիշում, շտապով գնալ է ուզում, բայց դրսից լսվում են քրքիջների ձայներ։ Կանգ է առնում


8) Նույն, Թերեզա, Ալեքսանդր և Մարգո (ծիծաղելով ու քրքիջներով ներս են խուժում)։


ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Կիսովին դեպի դուրս)։ Այդ չեղա՛վ, օրիորդ, դուք խոսք տվիք ասելու… (Ներս է գալիս

ԹԵՐԵԶԱ.— (Ներս է մտնամ, կոկետությամբ)։ Չե՛մ ասի… Դա իմ գաղտնիքն է։

ՄԱՐԳՈ.— Թող չասի, ե՞ս կասեմ։ Քե՛զ համար էր, Սա՛շա, քե՛զ համար:

ԹԵՐԵԶԱ.— (Բողոքելով)։ Չհավատաք, սո՛ւտ է, դիտմա՛մբ է ասում, որ ինձ կարմրացնի… (Մարգարիտին, իբր թե բարկացած)։ Չա՛ր, չա՛ր… (Կարմրում է, հետո հարձակվում Մարգոյի վրա, բայց պինդ գրկում է և համբուրում

ՍԱՀԱԿ. — (Լրջացած)։ Վա՛, վա՛… Ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ եք կռվում… (Երբ տեսնում է վերջը՝ ծիծաղելով): Հա՛, համբուրվո՞ւմ եք… դա ուրիշ բան։

ՄԱՐԳՈ.— (Պոկ է գալիս Թերեզայի գրկից և հորը)։ Գիտե՞ս, հայրի՞կ…

ԹԵՐԵԶԱ.— (Արգելում է)։ Չասես, Մարգո՛, չասես, ամոթ է։

ՄԱՐԳՈ.— Ինչո՞ւ է ամոթ, կասեմ։

ԹԵՐԵԶԱ.— Չասե՛ս, չասե՛ս…

ՄԱՐԳՈ.— (Վազում է հոր մոտ)։ Կասեմ… գիտե՞ս, հայրիկ, էն օր խոտ կա, երեք թերթ ունի… Թերեզան քաղեց… (Թերեզային՝ որ