Էջ:Vrtanes Papazyan, Collected works (Վրթանես Փափազյան, Երկեր).djvu/623

Այս էջը սրբագրված է

ԲԱՂԴԱՍԱՐ.— (Շփոթված և լուռ քիչ, մյուսներին է նայում)։ Սկի… չե՛ս ճանաչի…

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Որ նկատում է գյուղացոց շփոթմունքը) Հը՞, էդ ո՞վ է, որ դժվարանում եք անվանել… Պիտի ասեք, որ գործ սկսե՞մ, թե՞ չէ… (Հանկարծ մի բան հիշելով, ոտքի է ելնում, ուշադրությամբ նայում է գյուղացոց, դեմքը մռայլվում է. խիստ)։ Չլինի՞ էլի…

ԲԱՂԴԱՍԱՐ.— (Ոտքի է ելնում, վախեցած)։ Մի նեղանա՛, քե՛զ մատաղ… Ես հիմարացա… Որ իմացա, մտածեցի, թե ուսում առա՛ծ մարդ ես, կըլի որ արդարության կողմը պահես…

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– (Ավելի խիստ)։ Ուրեմն նա՛ է՝ Գրիգոր աղան…

ԲՈԼՈՐԸ.— (Որ կանգնած են, լուռ՝ գլուխները խոնարհեցնում են։ Քիչ լուռ

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– Շատ լա՛վ ես մտածել, Բաղդասա՛ր ամի, որ եկել էս ինձ մոտ… Այդ գործը թեև դժվար է, թղթե՛ր չունես, փաստ չկա, բայց ես վերցնում եմ ինձ վրա… Գյուղացիք վկա կկանգնե՞ն։

ԶԱՔԱՐ.— Ով ասես… Ո՛ղջ գեղը վկա։

ՍԵՐՈԲ.— Բոլորս վկա ենք… Դաղեց մեզ ախր էդ մարդը, ամենիս տունն էլ քանդեց։

ԲԱՂԴԱՍԱՐ.— Օրհնվե՛ս դուն, Ալեքսա՛ն բեկ, թե էդ մարդին մեկ ընե՛նց, է՛լի, ոլորես, սուդի տակ գցես — սաղ գեղը կազատես, մեր փրկիչը կդառնաս…


3) Նույնք և Մարգարիտ


ՄԱՐԳՈ.— (Վազելով ներս է գալիս): Ուշացա, չէ՞, Սա՛շա… (Տեսնելով գյուղացոց՝ կանգ է առնում)։ Սրա՞նք ինչ են ուզում։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Գործ ունեն ինձ հետ… Կոֆեն շինիր ու գնա՛։

ՄԱՐԳՈ.— Իսկ Թերե՞զը… Շլյապան էր հանում, որ այստեղ գա։

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Թերե՞զը… Շո՛ւտ, ներս գնա և մի կերպ պահիր՝ մինչև սրանք գնան… Շուտ կվերջացնեմ… Այստեղ մի՛ գաք. գնա՛…

ՄԱՐԳՈ.— (Զարմացած նայում է նրան, հետո կամաց-կամաց՝ ներս գնում

ԳՅՈՒՂԱՑԻՔ.— (Թերեզի անունը լսելիս՝ իրար են նայում, հետո փսփսալ սկսում

ԶԱՔԱՐ.— (Մարգոյի գնալուց հետո)։ Քե՛զ մատաղ, Ալեքսա՛ն բեկ, չնեղանաս։ Դե՛, մենք է՛լ գիտենք, որ Գրիգոր աղային դժվա՛ր ա կպչելը… Էլի ինչքան չըլի՝ զոռբա ա, փող շա՛տ ունի։

ՄԱՐԳԱՐ.— Համ էլ մեր նեղ օրերին էլի նա ա հասնում…