կռվի՞ բռնվել… Փորձի՛ր… (Չարամիտ ծիծաղով՝ հանում է ծոցից մի մուրհակ)։ Տե՛ս… Ո՛չ ուշ քան մի ամիս — և այս տունը ի՛մն է… (Ծիծաղ)։ Չգիտեիր այս, հա՞…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Գիտեի։ Գիտեի նաև, որ դուք մի գծուծ վաշխառու եք և ամբողջ գավառի հարստահարողը… Արե՛ք, վաղն իսկ արեք…
ՍԱՀԱԿ.— Ալեքսա՛ն… Սաշա՛… Ի սե՜ր աստծո… (Գրիգորին): Գրիգո՜ր աղա…
ԳՐԻԳՈՐ.— (Կատաղի)։ Է՛լ սուս, է՛լ հերիք է… Այս լածիրա՛կը շատ է առաջ գնում… Պրիսյաժնի՜, իմ դե՜մ կռվել… Տեսնե՞նք՝ ի՞նչ կանես հորդ ու մորդ, ի՞նչ կուտեցնես… Գյո՛ւղը մնա, գյուղացիների՛ն պաշտպանի՛ր… Պրիսյաժնի՜…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Բարկությամբ): Դուք անմիջական հրաման ունե՞ք արդեն՝ այս տանը տեր դառնալու…
ԳՐԻԳՈՐ.— (Ավելի կատաղած)։ Անմիջական հրամա՞ն… Տո՛, ո՞ւմ հետն ես խոսում, դժվա՞ր է քեզ դուրս գրել տալ, օրե՞նք չգիտենք, ի՞նչ է…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– Լա՛վ, ուրեմն, քանի այդ հրամանը չունեք, այս տան տերը դեռ ես եմ… (Այգու դուռն է ցույց տալիս)։ Համեցե՛ք…
ԳՐԻԳՈՐ.— (Կատաղի)։ Այդպե՞ս, ինձ դուրս էլ ես անում… Լա՛վ, ես քեզ ցո՛ւյց կտամ, թե ո՞վ է Գրիգոր աղան, որ հազար քեզ պես փաստաբանների է մատների վրա խաղացրել… (Քայլում է դեպի այգու դուռը և այնտեղից՝ Սահակին)։ Մինչև մեկ ամիս կա՛մ 5000 ռուբլին իր տոկոսներով և կա՛մ կտեսնենք…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Իսկ առայժմ — համեցե՛ք… (Քայլում է դեպի նա): Ափսո՜ս, որ Թերեզան ձեր աղջիկն է…
ԳՐԻԳՈՐ.— Բայց ո՛չ քեզ նման լածիրակի պատառը… (Քրքիջ)։ Հա՜-հա՜-հա՜… Բաս ուզում էիր կո՞ւլ տալ, է՞լի, աղջկաս՝ հորդ պարտքն էլ վրան… Չէ՛, բարեկա՛մ, Գրիգոր աղան այդքա՛ն էլ էշ չէ… Լածիրա՛կ… (Սպառնալից դուրս է գնում)։
11) Ալեքսանդր և Սահակ
ՍԱՀԱԿ.— (Քիչ լռությունից հետո՝ հուսահատ): Սա՛շա, մեր տո՛ւնը քանդեցիր…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.– (Խիստ)։ Նա այլևս մերը չէ՛, հա՛յր…
