այդ կռվի մեջ ի՛նքդ էլ կորցնելու ես շա՛տ բան… գուցեև ամե՛ն բան…
ԱՐՇԱԿ.— (Քիչ լռությունից հետո)։ Տեսնում եմ իսկապես, որ բավակա՛ն ծանր է այդ առաջին քայլը… Դժբախտաբար, առաջին քայլը մի՛շտ ծանր է լինում… Բայց ենթադրել, որ դուք ե՛տ կկանգնե՜ք, որ զենքը ցա՜ծ կդնեք…. որովհետև ձեր անձնական վնասնե՜րը…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Վեր է կենում՝ խիստ)։ Ո՛չ… ետ կանգնել չե՛մ ուզում… (Ցույց է տալիս մի մեծ թուղթ)։ Ահա բողոքը…
ԱՐՇԱԿ.— Հաշտարար դատավորին, անշուշտ…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Ինչո՞ւ այդպես… Ո՛չ: Ես ձեր բերած թղթերին էի սպասում։ Գրիգոր աղան արհեստով վաշխառու է, նրանով հարստացած և բազմաթիվ թշվառություններ գոյացրած… Շրջանային դատարա՛նն է նրա տեղը…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— (Մտնում է Սահակի հետ։ Ալեքսանին՝ դռան մոտից)։ Ա՜յ տղա, հերիք, է՜է՜ … Մի ժամ է սրահում սպասում եմ, որ դուրս գաս… Տանուտերն էլ, խո՜. երևի է՛լի փիլիսոփայական ճառեր է կարդում գլխիդ…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Ձեռք է տալիս)։ Ո՛չ, գործերո՛վ էինք զբաղված:
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Գիտե՛մ, գիտեմ. Սահակ բեկն ասում էր, որ գանգատ ես պատրաստում… постой, եղբայր… մի քիչ լուրջ խոսենք քեզ հետ… (Նստում է)։ Ա՛յ, տանուտերն էլ հազր այստեղ է, հա՛յրդ էլ… Ասա՛ խնդրեմ, ախր ինչո՞ւ ես ուզում չցաված գլուխդ ավետարանի տակ դնել, հը՞… Ախր քո ի՞նչ գործն է վնասվում… Դե՛, մեկ կոլլեգների պես խոսենք… Եղբա՛յր, հազր մեզ համար հա՛նգիստ նստել էինք… Գրիգոր աղան էլ ո՛չ այնքան անիրավ է, որքան դու ես ենթադրում…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Ընդհատում է նեղացած)։ Չի՞ կարելի արդյոք, Մատվեյ Եգորիչ, որ թողնե՛նք այդ խոսակցությունը:
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ, եղբա՛յր: Քի՞չ աղուհաց ենք կերել հորդ հետ, որ նրա փորձանքի օրերում անտարբեր մնում ես… Էս է տասը տարի՝ միմյանց ջան ենք ասել, ջա՛ն լսել… Հիմի դու ուզում ես, որ ես չխառնվե՞մ… Էդպես չի՞, Սահակ, դու ղա՞բուլ կանես, որ ես ձենս կտրեմ։
ՍԱՀԱԿ.— Ի՞նչ ես ասում, Մատվե՛յ. բաս դու որ չխոսես, էլ ո՞վ պիտի խոսի, օրենք հասկացո՜ղ, փորձված բարեկա՜մ…
ՄԱՏՎԵՅ ԵԳՈՐԻՉ.— Տո՜-տո՜, եղբա՜յր, մենք խո փորձվա՞ծ ենք օրենքի
