ԹԵՐԵԶԱ.— (Հուսահատ և ջղային): Դու ինձ չե՛ս սիրում, ո՛չ, դու իմ մահն ես ուզում… Թող լինի… (Սկսում է հեկեկալ)։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Վախեցած հետևում է)։ Ի՞նչ ես ուզում ասել… դու վախեցնում ես ինձ… Խոսի՛ր…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Նույն և ավելի ջղային ճիչերով)։ Այո՞, ես կմեռնեմ… Այլևս ուժ չմնաց իմ մեջ, ո՛չ… ես ուղղակի կսպանեմ ինձ, չեմ կարող, չեմ կարող… (Ջղային դրություն, հեկեկում է շատ բարձր և ընկնում աթոռի վրա)։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Սաստիկ վախեցած և շփոթված, վազում է դեպի ջուրը, հետո թողնում, բռունցքով բաց անում սրահի դուռը և ձայնում): Հա՛յր, մա՛յր, շո՛ւտ…
ՍԱՀԱԿ.— (Տեսնելով Թերեզին)։ Սա՜շա… Սրա՞ն էլ… Ուրեմն քեզ համար նվիրական ոչինչ չի մնացել…
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Քե՛զ մատաղ, Թերե՛զ, էդ ի՞նչ եղավ քեզ… հանգստացի՛ր… (Բարձրացնում է նրան)
ՄԱՐԳՈ.— (Միաժամանակ): Թերե՛զ… (Գրկում է նրան)։ Օ՜, ինչ վա՜տն ես, Սա՛շա…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Կանանց): Թողե՛ք ինձ, ես չե՛մ ուզում։ Կմեռնե՛մ ես՛. կմեռնեմ, որ ազատվեմ…
ՍԱՀԱԿ.— Տե՜ր աստված… Ի՞նչ ես խոսում մեռնելու մասին… Հանգստացիր, խո չե՞ս գժվել… Ի՞նչ եղավ, ախր, է՜է՜… (Շփոթված՝ չգիտե ինչ անել և գնում է ջուր ածում)։
ՏԻԿ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ.— Ի՛հ, աղջի դու էլ… հիմար-հիմար մի՛ դուս տա՝ թե աստվածդ կսիրես… Վե՛ր կաց… (Ամուսնուց ջուր է առնում և խմեցնում)։ Էս ջուրը մեկ խմի՜։ Ըտե՛նց… Դե հիմի վեր կա՜ց մեկ…
ԹԵՐԵԶԱ.— (Խմում է, շփում հակատը, ելնում է և քայլում դեպի Ալեքսանդրը)։ Սա՛շա…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Սառը և քիչ խիստ)։ Ի՞նչ ես ուզում այլևս։
ԹԵՐԵԶԱ.– Դու մերժում ես ուրեմն, մա՞հս ես ցանկանում… Շա՛տ լավ։ Ահա ծնողներիդ մոտ ասում եմ… Թող տանուտե՛րն էլ լսի ինձ… Եթե դու հորս կդիպչես՝ իմ մահը կպատրաստես… Վիշապը կընկնի, ճշմարիտ է, բայց ես… Վշտից… օդի պակասությունից։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Հիմար բաներ ես ասում, Թերե՛զ։
ԹԵՐԵԶԱ.— Պնդո՛ւմ եմ, այդպես կլինի… Չես ուզում թողնել, որ ուրիշը
