ԲԱՂԴԱՍԱՐ.— Ե՛ս է… Գրիգոր աղան, շնորհակա՛լ ենք, մեզ գոհացրեց…
ԱՐՇԱԿ.— (Դեմքը կնճռած)։ Ի՞նչպես թե գոհացրեց:
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Ի՞նչ են ասում դրանք… չե՛մ հասկանում։
ԲԱՂԴԱՍԱՐ.— Յանի որ, Ալեքսան բեկ… Ճշմարի՛տ ա, եկանք քեզ գանգատի… տա՛լիք ունեինք… դե տվինք — պրծավ գնաց.. Վեքսիլն էլ պատռեց. էս աչքերիս առա՛ջ պատռեց…
ՍԵՐՈԲ.— (Առաջ է գալիս)։ Քյոխվա՛, թողեք ես դրուստ ասեմ ձեզ… Սրանց իզուր եք կանչել տվել… էն օր Քյաչալ Մարտիրոսը եկավ, սրանց տարավ աղի մոտ… Ինչ արին – չարին, հալբաթ մի քիչ էլ խմացրին… Տենանք՝ եկան, թե աղեն մեզ գոհացրեց, վեքսիլներս ճղեց… Ճշմարտությունը սա ա։ Պարտքները բախշել ա, որ էլ գա՛նգատ չանեն… (Գյուղացոց): Դե ըսենց դյուզ-բադյուզ ասեք, է՜լի. էլ ի՞նչ եք դեսուդեն շուռ տալիս…
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— (Հուզված)։ Ահա թե ինչ… Ուրեմն մնում եմ միայն ե՞ս գանգատավոր. ուրեմն ձեզ կաշառե՞լ է, դուրս է գալիս, որ ես… Ո՛չ, այս արդեն չափազա՛նց ավազակություն է… (Արշակին): Դուք հասկանո՞ւմ եք, հասկանո՞ւմ եք այս խաղը:
ԱՐՇԱԿ.— (Տխուր): Սպասում էի… Հիմար չէ՛ այդ մարդը:
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Ո՛չ, ո՛չ, այդ չէ… մնում եմ ե՛ս միայն գանգատավոր… Եվ ահա նա ինչ կասի ինձ քննիչի առաջ. «Ի՞նչ գանգատ ունեք,— կասի,— ապերա՛խտ երիտասարդ, չէ՞ որ իմ փողո՛վս եմ ձեզ ուսում տվել… Ձեր հայրը, կասի,— ո՛չ մի կոպեկ պարտ չունի ինձ, ո՛չ մուրհակ ունի, ո՛չ գրավ… Այդ փողը,— կավելացնի նա,— ես ընծայել եմ նրան… Դիտմա՛մբ էի մուրհակ վերցրել, չե՛մ կամեցել ամաչեցնել նրան, չեմ կամեցել բարեգործությունս ցույց տայ… Մուրհակը առել եմ՝ միայն հորդ անձնասիրությունը չվիրավորելու համար… Թողել եմ, որ հավատա, թե ի՛նքն է քեզ ուսում տվել… ոչ մի՛ պարտք, ոչ մի՛ գրավ… քեզ ուսման ե՛ս եմ տվել, ե՛ս, ապերախտ»… Օ՜ խայտառակություն… (Դեմքը ծածկում է ամոթից):
ԱՐՇԱԿ.— (Գյուղացոց)։ Թյո՛ւ, ի՜նչ մուրտառ խալխ եք եղել, տո՛… Մի-երկու կոպեկով ձեր հոգին կծախեք… Ամո՛թ, ամո՛թ սպիտակ մորուքիդ, Բաղդասա՜ր ամի, ամաչի՛ր տարիքիցդ, ա՛յ Մարգար… (Ալեքսանին)։ Հանգստացեք, իզուր եք հուսահատվում. դեռ ամեն բան կորսված չէ։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ.— Գի՛տեմ, գիտեմ… բայց այս վերջին հարվա՛ծը… Սա ավելի՛ խիստ է, պատի՛վս է արատավորում… (Մեկե՛ն գյուղացոց
