Հափշտակած էր զայն, Տէ Ամիչիսի «Աղջկան մը սիրտը», թարգմանված Եվփիմե Օտյանի կողմե։ Մեծ մայրը հետո կշտամբանքով կպատմեր, թե առաջին օրը՝ միակ բանը որ հետաքրքրած էր զինքը, տան մեջ, այդ գիրքն էր։
Ու ստիպվեցավ, երբ մյուսները եկան վերստին, լուռ հանդիսատեսը ըլլալ նույն արարողության ու նույն լացերուն։ Ու որովհետև նորեկը կին մըն էր ու կարծես բացահայտ հաճույքով մը կընդուներ շռայլված գորովի արտահայտությունները, լացերը ավելի աղմկարար ու համբույրները ավելի հաճախակի դարձան։ Ու վերստին ինք լսեց, խուլ դժգոհությամբ մը, բոլոր հին պատմությունները։ Ու բոլոր հին վերքերը վերստին արյունիլ սկսան։ Ի՞նչ չէին հիշեր, որ իր տրտում հոգին կարենար անտարբեր մնալ։ Ջաղացի կյանքին հետին մանրամասնությունները, որ իր պատանությունը զորությամբ միայն կհիշեր, մեկիկ մեկիկ կարթննային ու կտողանցեին աշքերուն առջևեն։ Աղբյուր մը կար, վերը, հորը արտերուն կողին վրա, գեղջուկ լայն գուռով մը, դարավոր կաղնիի մը տակ։ Քիչ մը հեռու մարմանդը նուրբ էր ու հանգստավետ։ Ամրան լուսնկա գիշերներուն, երբեմն ընթրիքեն հետո կբարձրանային հոդ։ Ինչպե՞ս կրնար չհիշել այժմ քաղաքը, ոտքին տակ, կռվի մը բառաչյունը կփակվեր հեռավոր մարգագետինե մը, գիշերային թռչուններ սուրալեն կանցնեին։ Արդ՝ այս բարի մարդիկը կհիշեին նույնիսկ այդ աղբյուրին մամուռը, որ գուռին մեկ մասը կծածկեր։ Կհիշեին արտի կտոր մը, ուր մոլոշը հարկ եղածեն ավելի առատ Էր, դեղձենի մը, որ շրջակա բոլոր ծառերուն մրցանիշը կկոտրեր, իր հորը փեսայության հագուստն ու մորը ամուսնական մատանին, որ սովորականեն ավելի ծանր էր ու ազնիվ ոսկիե։
Պատուհանին տակ, իր սովորական անկյունը նստած, կփորձեր շարունակել ընթերցումը, բայց այդ բոլոր հիշատակները կարձագանքեին մարմնին է՛ն հետին խորշերուն մեջ։ Իրավունք իսկ չուներ զինքը շրջապատողները կեղծավորությամբ ամբաստանելու, վասնզի կզգար անոնց ձայներուն անկեղծ աղաչանքը։ Մեկը չկար, որ աղետեն առանց վերքի հաջողած ըլլար դուրս գալ։ Գողունի կդիտեր մեծ մորը հին մագաղաթի պես ճմրթկված դեմքը ու անոր աչքերուն մեջ, խորին հուզումով մը կզգար իր մորը արվոր գլուխը։ Ձայնը
