նկարագիր մը, մասնավոր դիմագիծ մը կպարգևեին: Հետին բառ մը իսկ չէր փախցներ մեծ մոր խոսքերեն, երբ ան խորին ավաղումով կհիշեր քաղքին ապահով, պարկեշտ, անհեղլի կարգերը։ Բարեբախտաբար, ոչ ոք կանդրադառնար, թե կբավեր քաղաքը ասանկ կանեին մոգական խոսքը արտասանել, որպեսզի առանց դժկամության ընդուներ ինք՝ տրված խորհուրդը։ Օրինակ, եթե մեկը ըսեր, թե քաղաքը, ճաշի սեղանին վրա ոչ ոք կհամարձակեր սկսիլ առանց ընտանիքին տարեց անդամի նշանին՝ հավանաբար հրաժարեր իր աճապարանքեն, ոտքի վրա համտես ընելու։ Թեև այս ալ իր մանկության անուշ հիշատակներեն մեկն էր։ Սլքտա՜լ անընդհատ մորը շուրջը՝ երբ սեղանը կհարդարեր, այս կամ այն պնակեն ու ափսեեն որևէ համադամ, աղանդեր կամ խորտիկի կտոր խլելու համար։ Մյուսներեն ավելի՝ ինք էր միշտ, որ մորը հոգին կհաներ ճաշն ու ընթրիքը նախորդող ժամերուն, եթե պատահաբար տունը գտնվեր, անոր փեշերուն շուրջը պտտելով։ Առանց արարողության, սանին մեջեն իսկ կամ նույնիսկ տապակին՝ կգողնար սմբուկ՝ կարմրած շերտ մը կամ մսի կտոր մը։ Բաղարջի օրերուն՝ երբեմն մորը աչքերեն արցունք կուգար։ Երեքով կպտտեին շուրջը, անոթի գայլուկներու պես ու չէին թողուր անգամ, որ ափսեն լենար։ Մեկը քեզի, մեկը ինձ ու այսպես հաջորդաբար։ Տապկած հավ եղած օրերուն՝ հեք կինը ստիպված էր աղախինը պահակ ձգել, որպեսզի հորը հասնելեն առաջ պուտերը չմեկնեին։ Մերթ վերջին պահուն աղախինը փուռ կզրկեր միայն՝ վախնալով իրենցմե ու երկնչելով միաժամանակ ամուսնեն, որ քանի մը վայրկյանի հապաղումին համար իսկ անհնարին գայթակղություններ կհաներ։ Երկու կրակի մեջ՝ իր քաղցր աչքերով կնայեր իրեն ու կըսեր.
— Բաբկեն, աղվորս, նորեն հոգիս մի հաներ...
— Չէ՛ քա, մա՛յրիկ,— կպատասխաներ ինք զվարթ անպատկառությամբ մը։
Այդ իր անուշ մայրը կրնա՞ր միթե միշտ խոհանոցը մնալ ու երբևիցե որևէ աղախին կրնա՞ր միթե զինքը զսպել։ Ամեն ինչ վերջացնելե հետո, կիրակի օրերը մանավանդ, մայրը թեթև արդուզարդ կըներ, ճաշեն առաջ։ Իր ճոխ վիզը, կուրծքին սկզբնավորությունն ու դեմքը կլվար քոլոնյայի ջուրով
