Երկուքիս ալ հիշողությունը զորավոր էր ու քանի մը ընթերցումե հետո մեր սիրած բանաստեղծությունները գոց կսորվեինք։ Արշամ ևս, իր պարապո ժամերուն, բանաստեղծությունը կսիրեր, բայց նույն ճաշակները չուներ։ Մինչդեռ Զարեհին հետ միշտ համաձայն էինք մեր նախասիրությանը մեջ։ Երբեմն Արշամ կուգար՝ իր խանդավառ ու սանձարձակ երիտասարդությամբը ընդմիջելու մեր մեղմածուփ երեկոները։ Շապիկը բաց՝ իր լայնշի ու մազոտ կուրծքին վրա, մազերը խռիվ, հևիհև, հաստ շրթունքները խոնավ ու կարմիր՝ արյան սաստիկ շրջանառության պատճառավ։ Առանց ճիգի կարելի էր լսել իր զորեղ շնչառությունը։ Կծիծաղեր՝ իր ճերմակ ակռաներուն անթերի շարքը ցույց տալով ու իր որոտուն ձայնովը կսկսեր Սիամանթո արտասանել, բառերը մրճահարելով ու պոռալով զանոնք։
|
Երկար նայվածք մը կձգեր վրանիս ու ձայնին կուտար
թավ ու խուլ շեշտ մը, որ կարծես կարտահայտեր իր ողջ զորությունը, —
|
Զարեհ մեղմորեն կժպտեր ու այդ ժպիտը, որ հոգնության
ոչ մեկ երանգ կպարունակեր, անուշ նշույլով մը կլուսավորեր
դեմքը։ Իր փափուկ պատանությունը հանդարտ ու անդրդվելի
համառություններ ուներ, որոնցմե մեկը մերժումն էր այդ
որոտազոռ բանաստեղծության, այդ խոշոր գոչյուններուն, որ
Արշամի մարմինը կդղրդեին։
— Ահա բանաստեղծություն,— կորոտար այս վերջինը։ — Ծաղիկ, առավոտ, շրչյուն, լուսին, արշալույս,— եղբայր, չե՞ք հոգնիր ամբողջ օրը այդ բառերը հեզելով։ Մտիկ ըրեք...
|
— Զարեհ,— կգոչեր ընդմիջելով իր ձայնին ամպրոպը,—
չե՞ս զգար, թե որքան ուժեղ ու տևական են այս տողերը...
Բայց Զարեհ մեղմորեն կժպտեր ու կցնցեր գլուխը։ Վստահ էի, թե կզգար Սիամանթոյի առողջ զորությունը, բայց չէր
