շրջանի Շենիկ գյուղում։
Հաճախ Ռազմիկը սիրում էր կրկնել, որ ինքն ու Հայաստանի եզդիների առաջնորդն ունեն նույն ազգանունը, չնայած չլինելով ազգականներ, և դա կարծես «պարտադրում» էր լինել ավելի խիզախ ու կազմակերպված։ Երբեմն նաև զինակիցները հարցնում էին. «Ռազմիկ, դու և Ազիզ Թամոյանն ազգականնե՞ր եք…»։
Երբեմն մարդու անունն ինչ-որ բան ասում է մարդու էության ու բնավորության մասին, կամ «պարտադրում» է մարդուն, որ իր անվանն արժանի կենցաղ ու կյանք վարի։ Հենց ռազմիկ անունը Ռազմիկ Թամոյանին «ստիպում էր», որ նա հատկապես մարտի դաշտում իրեն դրսևորի որպես ռազմիկ ու զինվոր, ինչն էլ նա հպարտությամբ ու արժանավայել կատարեց։
1995 թվականի մայիսի 9-ին, երբ, կարելի է ասել, արդեն պատերազմական գործողությունները հասել էին ավարտին, Մարտակերտի շրջանի համար մղվող մարտերում իր երկրային կյանքն ավարտեց Ռազմիկե Իշխանը։
Երբեմն մտածում ես, թե 19 տարեկան պատանին, ինչ հետք կարող է թողնել հարազատների ու ծանոթների հիշողության մեջ, սակայն, երբ համեմատում ես Ռազմիկի և նրա նմանների ապրած կյանքն ու կատարած գործը, ապա համոզվում ես, որ հայոց կայացած պետականությունը և եզդի համայնքը նման մարդկանց, նման խիզախների շնորհիվ է, որ գոյություն ունեն և գոյատևում են։
Ռազմիկ Թամոյանն իր երկրային կյանքի վերջին
