ժամանոց եզդիերեն ռադիոհաղորդումները։
Եզդիերեն թերթն ու ռադիոհաղորդումները, կարծես դարձան եզդիական շարժման երկրորդ փուլն ու հանգրվանը։ Ազիզ Թամոյանն ընկած եզդիաբնակ բնակավայրերը, իր համախոհերի հետ, ավելի էր տարածում այդ շարժման գաղափարներն ու նպատակները։
Շարժման ու պայքարի հաջորդ փուլը լինելու էին եզդիների դպրոցական գործն ու դասագրքերը, ուսուցչական և ազգային կադրերը, սակայն դա ակամայից հետաձգեց. Խորհրդային Ադրբեջանի արկածախնդիր ու ազգայնամոլ ղեկավարներն ու նրանց հետևորդները պատերազմ ու կոտորած, արտաքսում ու տեղահանում պարտադրեցին հայ ժողովրդին, որը քաղաքակիրթ և օրինական ու արդար պայքար էր սկսել, որպեսզի կարողանա իր մի հատվածը՝ Լեռնային Ղարաբաղ-Արցախը՝ ազատագրել ազերիների լծից ու վերամիավորել Մայր Հայաստանին։
Ի՞նչ կարող էին անել Ազիզ Թամոյանն ու իր համակիրները՝ լծվել միայն ազգային խնդիրների լուծմա՞նը, թե՝ օգնել աղետի գոտուն, վերջինիս տուժածներին, պաշտպանել նաև իրենց հայրենիքը համարվող Հայաստանը։
Եվ հավատարիմ եզդի ժողովրդի և իր նախնիների պատգամներին, Ազիզ Թամոյանը դարձավ առաջնորդն ու դրոշակակիրն այն եզդի ուստրերի ու դուստրերի, ովքեր լսելով նրա կոչն ու հետևելով նրա օրինակին, մարտի դաշտ նետվեցին՝ մոռանալով իրենց անձն ու կյանքը։
Այո, այս վճռական ու օրհասական պահին Ազիզ Թամոյանի նման անձը կարող էր և կարողացավ իրականացնել այն առաքելությունը, որը փափագում էր եզդի ժողովուրդը։
