նեղությունների ու դժվարությունների համար․․․
Եվ իսկապես Գոգոն ամուր ու պինդ երիտասարդ էր, երբ 1992 թվականի մայիսի 5-ին զորակոչվեց հայոց բանակ, որը նոր-նոր էր կազմավորվում և թրծվում էր մարտի դաշտում։
Այնպես դասավորվեց, որ Գոգոյի սերունդը պետք է դառնար Հայոց նոր կազմավորվող բանակի հիմքը, հենարանը։ Դե, ինչպես ասում են, ճակատագիրն էր այդպիսին։
Գոգոյե Ունըսը ծառայության անցավ ռազմաճակատի ամենադժվար հատվածներից մեկում՝ Արծվաշենում։ Ճիշտ է, նա երեք ամիս հետո հերոսաբար զոհվեց Արծվաշենի մարտի դաշտում, բայց երեք ամիսն էլ բավական էր, որպեսզի նա մնա սերունդների հիշողության մեջ։
Այո, մարդ կարող է մեկ դարից էլ ավելի ապրել, իր մասին սերունդների հիշողության մեջ ոչինչ չթողնել, բայց կան ընտրյալներ, ովքեր կարող են իրենց կարճատև կյանքով դառնալ օրինակ, դառնալ հերոս, դառնալ ճանապարհ հարթող․․․ նման անձանցից մեկն էլ մեր ժողովրդի պանծալի զավակ Գոգոյե Ունըսն էր, ով մարտի դաշտում ընկավ ոչ թե թիկունքից գնդակ ստանալով, այլ՝ ճակատից։ Ճակատից մահացու վիրավորվելն ինքնին ամեն ինչ ասում է մեր սիրելի Գոգոյի խիզախության ու անվախության մասին։ Գոգոյի դին բերվեց Ազատության հրապարակ։ Ա. Թամոյանը ելույթ ունեցավ ինչպես այստեղ, այնպես էլ Եռաբլուրում։
Արդեն ասվել է, որ Գոգոյե Ունըսը՝ տան միակ տղան ու չորս քրոջ եղբայրը, հերոսաբար ընկավ ու 20 տարեկան հասակում իր վերջին ու հավիտենական հանգրվանը գտավ «Եռաբլուր» պանթեոնում՝ իր նման հարյուրավոր հերոսների կողքին։
Մի քանի տարի անց Գոգոյե Ունըսի հայրենի գյուղի Ջրաշենի
