Այս էջը հաստատված է
Հարազատ է այնքան այդ զրնգունը մկրատի.
Ի՞նչ է ուզում սակայն ծեր, չար ժամացույցը պատի։
Նա ինչո՞ւ է աղմկում, որպես տաղտուկ թշնամի
Սուր զարկերով իր բեկուն՝ հարվածների պես գամի։
...Մոգ-վարսավիրը սակայն թափում է նուրբ
հմայքներ —
Ու էլ դեմքով դյութական՝ ահա ելնում է նա վեր։
Ո՞ւմ ինչ, որ նա էլ հիմա ինքն իրեն չի ճանաչի —
Ու ժպիտով ակամա պիտի գերի ու խաչի։
Ես պոետ եմ ու գիտեմ, որ աշխարհում այս նսեմ,
Ճշմարիտ է միայն այդ ամոքող սուտը լուսե։ —
Սուրբ է կյանքում միայն դա՛— ամոքող
փայլը ստի․
-Օ, պչրուհի՛, հավատա՛ երազներին պոետի․․․
