Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 1 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/288

ՄԱՐՄՆԻՍ ԵՐԱԶԸ

Շոգ վերմակի տակ դողում է, տենդում մարմինս
                                                                                          այս գիշեր։
Քնել չե՜մ կարող։ Աչքերիս առաջ ցատկում են,
                                                                պարում։
Աչքերիս վրա մի հրաբորբոք մշուշ է իջել —
Իսկ նրանք գալիս ու դառնում են ցոփ, խայտառակ
                                                                           պարում։

Գալիս են նրանք, անվերջ շարքերով անցնում
                                                                      են նրանք,
Աչքերիս առաջ հոլովվում են գիրգ, տռփասեր ձևեր։
Մոտենում են ինձ, համբուրում են շոգ շրթերով
                                                                            կրակ
Ու կրկին-կրկին ոգի են դառնում ու ցատկում
                                                                         են վեր։

Եվ նորից, նորից մոտենում են ինձ ու գրկում
                                                                         են ինձ,
Երակներիս մեջ լցնում են գինի, մարմինս
                                                                  խանձում։
Եվ երբ դողացող ձեռքերով նրանց սեղմում եմ
                                                                     կրծքիս —
Դառնում են կրկին անմարմին ոգի — կրքերի
                                                                     ցանցում։