Այս էջը հաստատված է
Արևի ոսկին ինչո՞ւ է փակում
Մեր աչքերը թաց
Երբ՝ կապույտ երազն արթնացած հոգում՝
Նայում ենք հանկարծ։
Երբ բաց ենք անում աչքերս` կապույտ,
Աստղային նիրհից,—
Որ տեսնենք ոսկու ծիծաղը` անփույթ
Հղացած հրից։
Ինչո՞ւ է խոցում, ասեղի նման,
Ոսկին արևի —
Մենավոր ժամին վերջի՛ն տրտմության`