Որ պայքարի համար մեծ ու հաղթության
համար նոր
Պետք է բոլո՛րը ելնեն ու պայքարեն — միասին։
Ու պայքարի ելան մեծ նրանք մի մութ իրիկուն,
235
Երբ պատերազմ էր երկրի սահմաններում հեռակա,
Ելան բանվոր—գյուղացիք խենթությունով ահարկու
Ու բանակներ հանեցին արիասիրտ ու հսկա։
Քաղաքներում կարմրավառ դրոշակներ պարզերին,
Կուրծք տվեցին զորքերին արյունարբու արքայի,—
240
Սակայն չօգնեց բանվորին դաշտ ու սարի
գյուղացին,
Անշարժ մնաց, ահաբեկ՝ աչքը ահի ու մահի։
Ինչքա՜ն արյուն հոսեց վառ, ի՛նչ ընկերներ
վիթխարի
Զինվորների թրերից տապալվեցին ու կորան,
Եվ ի՜նչ ահեղ ցասումով բազմություններ
բանվորի
245
Արյունոտած ձեռքերով վերադարձան գործարան
Նրանք, տխուր, քաշվեցին, բայց պայքարի
համար նոր
Զնդաններում, բանտերում նրանց հոդին ամրացավ,
Ու տառապանքը սձհուն նրանց հոգին կրեց լուռ,
Մինչև աղետ եղավ մեծ ու ժողովուրդն արթնացավ։
250
Աղետ եղավ։ Պատերազմ։ Ու ժողովուրդը անտեր
Զավակներին իր հեռու թշնամու դեմ ուղարկեց։
Ձեր հասկանում, թե ինչո՞ւ, ինքը ոչինչ չգիտեր։
Գնաց երկրորդ զավակն էլ — ու տոմնն ամբողջ
մնաց խեղճ։
Ու հազարներ գնացին, ու միլիոներ, ու բյուրեր,
