95
Արևը — կարմիր շաֆրան։
Արևը — դրել է հինա:
Շտապում է նա — դեպո՛։
Մտքերը հրում են՝ գնա՛։
Ամեն ինչ — գո՜րշ առօրյա։
100
Ինչպես միշտ — գորշ, փոշոտ փողոց:
Սառը ջուր։
Խաղող։
Գինի՛։
Մարդիկ։ Կառքեր։ Մարդիկ։
105
Եվ ոչ-ոք չգիտեր, որ հիմա
Աստաֆյան փողոցի վրա—
Հրա՜շք պիտի լինի...
Եվ հրաշքն... այնպես պա՜րզ եղավ...
Հանկարծ բանվորի ճակատից
110
(Տոթ էր, շոգն ասում էր՛ գնա՛) —
Մի կաթիլ քրտինք ընկավ
Փողոցի փոշու վրա։
Ընկավ — ու մնաց մի պահ։
Ու ցոլաց նրա մեջ հանկարծ —
115
Երկնքի անսահման հեռուն
Ու արևը — հեռո՜ւ մի առկայծ...
Ու հսճւկարծ այնտեղից, փոշուց,
Ուր քրտինքը մնաց մի պահ —
Բյուրավոր բանակներ ելան'
120
Վիթխարի համարձակ, անահ...
128
