Հորդում է ժպիտը լուսե․
405
Ամոթխած պառավի նման
Ուզում է, բայց․․․ Հաշվում է ասել․
— Իմ որդին անկողին չուներ,
Բայց նրանք — գիտե՞ք — կունենա՜ն․․․
410
Այսպես էր։
Խանութի առաջ
Նստած՝ խանութպան Համոն
Մտածում էր՝ ինչո՞ւ չկա
Մի փոքրիկ․․․ գարնան․․․ քամի։
415
Մտածում էր՝՝ «Բաղդադ են հասել
Զորքերը անսահման Ռուսի —
Էլ
Սրանք
Ինչո՞ւ են փախել
420
Բիթլիսից, Բաղդադիր, Մուշից։
Ինչո՞ւ են մնացել թափված․
Թող գնան Բիթլիս, Բասեն —
Էլ
Ինչո՞ւ
425
էրզրումն առավ
Անհաղթ Անդրանիկ փաշեն․․․»։
Եվ էս մեծ մտքերից հոգնած՝
- Գնաց տուն, որ փաստոն խաղա։
Իսկ նրա խանութի առաջ
430
Մեռնում էր մի որբ երեխա։
