Եվ մի՞թե մարդիկ այստեղ չե՞ն նայել
Երբեք հեռուներն այս լա՜վ աշխարհի,
Ուր արևը բյո՜ւր հրաշք է վառել,
100
Որ մարդու հոգին խանդավառ, բարի
Գգվի մի անմար հիացքով ջահել—
Ամեն մի խոտի, ամեն մի քարի։
Ախ, ո՛չ․․. Սատանա՛ն քրքջացել է այս
Ոսկի դաշտերի քնքշությանբ խոր
105
Փռել է կարմիր խորշակ ու երաշտ,
Վառել է ոսկի հասկերը բոլոր։—
Սրտի կսկիծով ես անցա առաջ
Ու շուրջս նորից նայեցի մոլոր։—
Եվ ահա — կրկին մի քանի դիակ։
110
Եվ այստեղ ահա—վարսեր կանացի։
Իսկ այստեղ, արնոտ վերմակների տակ—
Չորցած փշրանքներ արնաներկ հացի։
Ո՞վ է հեռացել այստեղից — մենակ
Քարացած սրտով, լուռ, առանց լացի։
115
Իսկ այստեղ ահա մի ոսկրացած ձեռք
Մարմինը չկա։ Ընկած է անձայն։
Հեռևում գտանք ւրունքները մերկ,
Իսկ մի քիչ հեռուն — ատամներ ցիրցան։
Իսկ այնտեղ, ժայռի կատարին այն լերկ
120
Մոռացել էին մի հին հրացան։
Սարսափած սրտով մենք անցանք առաջ,
Եվ մեր հայացքից արյուն էր կաթում։
Լուսնոտի նման բութ ու շվարած՝
Այլևս ոչինչ չէինք նկատում։
