Չոր մատների մեջ փշրանքը հացի
180
Սեղմել էր ամուր, որպես գանձ անգին։
Աչքերը թարթեց նա վերջին անգամ
Եվ գոհ ժպտալով՝ ժպտադեմ հանգավ։
Սարսափելի էր այս ամենն այնքան,
Որ մեր շրթերից ո՛չ մի բառ չընկավ։
185
Բայց ճչում էր մեր սրտերում կարկամ
Մի անհուն կսկիծ ու մի հսկա ցավ։
Մենք լուռ փորեցինք սառցի կուրծքը ծեր
Եվ անալելու թաղեցինք նրան։
Դողդոջուն, սառած, չոր ձեռքերը մեր
190
Նույն ձյունն անհամբույր դարսեցին վրան։
Եվ ճամփա ընկանք, որպես մեռելներ,
Թաղելով այնտեղ և մեր խիղճն ունայն։
Ու քայլում էինք, հոգնած ու մռայլ,
Այդ ճամփաների հետքերով ավեր։
195
Եվ Մեր թափորի ընթացքն համրաքայլ
Չար, մահաշշուկ բարձրանում էր վեր։
Եվ մեր համր հոգին ծանր էր, որպես քար,
Եվ չէինք կարող այլևս ցավել։
Մենք չէինք կարող խղճալ ոչ-ոքի.
200
Կսկիծն էր նստել մեր հոգիներում։
Զգում էինք, որ մի մութ թշնամի
Նենգ, դարան մտած, պահվել է հեռուն։
Զգում էինք, որ չար ոսոխ կա մի,
Որ վերք է տալիս ու մահ է բերում։
265
Եվ սուրբ էր թվում ճամփան ահավոր,
Այդ ճամփան խելառ, քմահաճ բախտի։
