Ինչ որ եղավ սակայն — մահից վատ չէ՞ր
միթե։—
Ինձ քշեցին մի տեղ,
195
Մի տեղ,
Ուր կարող էր Լինել մահը՝ կյանքի դեվիզ։
Մի հարյուր մարդու հետևից,
Ինձ էլ խառնած նրանց՝ դաշտը տարան։
Ճամփին բռնում էին
200
Սրան֊նրան։
Փողոցներում տեսա
Հազար ընկեր։
Ո՛րը քունքից զարկած,
Ո՛րը վզից։
205
Ողջը ծանոթ մարդիկ,
Ծանոթ դեմքեր։
Հիմա դիակ դարձած՝
Փլատակներ մսի։
Սակայն թողնենք էդ դեռ։
210
Կայարանի հանդեպ
Կար «Ciy»-ի մի մեծ, հսկայական ռեկլամ։
Ցուցանակի նման ցցված էր նա այնտեղ՝
Զույգ սյուների, կարծես զույգ ոտքերի վրա։
Ա՛յ, «Ciy»-ի հենց այդ ցուցանակից
215
Կախված էին մերոնք... Հինգ սպիտակ
մերկ դի։
Ինչ֊որ կանայք, հարբած, շուրջը պարում էին։
Լեզուները հանում ու ծիծաղում լկտի։
Եվ կայարանն հետո...
Այնտեղ, դռան մոտիկ,
220
Երկու լապտեր կար փոքր՝ սովորական, գազի։
