Անեծքի, ոխի կնիք կար համառ:
48
Մեր ջահել հոգին և մեր սիրտը-չար:
56-57
Կանգնեցինք, անխոս նայեցինք իրար։
Նեխվել էր, փտել անձրևների տակ.
63
Բայց գուցե՜նա էլ կրել է զենքեր,
68
Հորիզոնն հանկարծ երևաց մաքուր:
70-72
Եվ որպես սիրող ու փայփայող քույր,
Կանչեց ինձ նորից ավերված ու հին
Այդ ճամփան անվերջ, անողոք ու կույր
77-78
Նորից տղերքը երգեցին.- է՜յ, ջա՛ն,
Հե՜յ, ջա՛ն, Հայրենիք, մատղաշ կուրծքդ բա՛ց...
80
Այդ երկինքների կապո՛ւյտը անծայր,
82-83
Որ այս դաշտերում-քմահաճ ու չար,
Պե՛տք չէ որ մարդը հեկեկա թաքուն՝
87
Չէ՞ որ աշխարհում կա մի խոր թախիծ,
89
էլ ինչո՞ւ ենք մենք վերցնում կյանքից-
92
Կախել մեր գլխին այսքան կուրորեն։
94
Եվ շեն հագենում, և քանդում նորեն:
98-102
Երբեք Երկնքի անհուն կապույտին.
Եվ մի՞թե նրանց չի՞ հրամայել
Քնքշությունն այս խոր-լինել մտերիմ:
Այս անդորր հեռուն ո՞ւմ չի հմայել,
Այս անդորր հեռուն-Երկնքի պես հին...
105—108
Փռել է կարմիր փեշերն հրավարս,
Որ հոգին մնա հավետ վիրավոր:
Եվ ամեն գիշեր զոհել հազար հարս՝
Իր հին Մեհյանի շեմքին դարավոր:
112
Իսկ այստեղ-նեխած վերմակների տակ-
119
Եվ այնտեղ, ժայռի կատարն արնաներկ,
121
Սարսափած հոգով մենք անցանք առաջ։
125
Ցեղիս կսկիծը ուսերիս առած՝
132
Ցեղիս վիշտը հին ու իր բախտը չար...
143
Պարծենո՛ւմ էինք, որ տաժանք ունենք՝
158-159
Ալևոր ու ցուրտ գագաթը հասանք։
Կանգնեցինք հսկա կատարի վրա
161
Եվ մեր կրծքերը արթշիռ թունդ առան,
167-168 Եվ մի անգամ էլ խո՛ր թվաց ու վես
Տիեզերքն համակ, իսկ կյանքը-սիրուն։