170
Անապակ ու կույս անհունության մեջ,
172
Լինել հոգեգութ ու աստվածատես:
174
Սարսափած դեմքով ինձ իր մոտ կանչեց։
172—179
Ավանդում էր իր մենավոր հոգին:
Չոր ձեռքերի մեջ փշրանքը հացի
189—186
Հանկարծ երևաց իր կողն արնաքամ
Եվ մեր սիրտը սև պատանքներ հագավ:
187
Անխոս փորեցինք սառցի կուրծքը ծեր
189
Դողդոջուն, սառած ձեռքերովը մեր
197
Եվ մեր սեգ հոգին դարձել էր սև քար,
199—204
Մենք չէինք կարող ցավել աղետին
Եվ տրտունջ չըկար մեր հոգիներում:
0՜, տրտունջն այնքան անդոր էր ու սին,
Որ էլ չէր կարող դարբընել հեռուն:
Առաջին անգամ զգաց մեր հոգին,
Որ արյունն անշուշտ քաղցր է ու սիրուն:
204
հտ Կույր, բութ աչքերով տեսնում էինք մենք
Ոլորապտույտ Ճամփան անորոշ,
Ուր սատանայի ահավոր ու նենգ
Քրքջացումն այնքան պարզ էր ու որոշ.
Ափսոսում էինք, որ մի կյանք ունենք,
Այն էլ` զոհելու շիրմին մեր քրոջ:
207—209
Ու քայլում էինք լուռ, հանդիսավոր,
Որպես անանուն, սրբազան ուխտի։
Եվ վերջին անգամ երդվեցինք մենք, որ
213
Ի՞նչ էր հավաքել, ինչո՞ւ, ի՞նչ գնով,—
222
Ուր մարդ չէր կարող այլևս ցավել...
ԵԺ II 222
Ու մարդ չէր կարող խղճալ ու ցավել
224—228
Որ գտնվում էր ժպտուն ծովափին:
Ավերված էր նա։ Հափրած, հոգեմուխ,
Ականջներս նառած ալիքի ծափին,
Մենք արտասվեցինք առավոտ կանուխ1
Մեր սրտի արնոտ արցունքով վերջին:
230
Արբշիո արևի լույսով գինովցած,
233—234
Մանկորեն ուրախ ու քնքշորեն հեզ`
Համբուրում էին շենքերը մեռած:
236
Լուռ, խորհրդավոր, որպես մեռած հայր,
239—240
Եվ նա չէր լսում այս ժիր, բախտավոր,
Չար ալիքների խմբերգը վարար:
