I ապ 399
Նայեցի հեռուն: Հոն, լեռներից վ՛ար,
401 402
Եվ պատմում էր մեզ մրսա՛ծ, դողահա՜ր,
Իր կարոտը ծե՜ր, իր մրմունջը
403—408
Արճիճի նման ծանր էր նա ու մութ:
Որպես լեռներից գահավիժած արքա`
Տրտնջում էր նա վիճակից անգութ
Եվ մրմնջում էր, որ խնդում չըկա:
Եվ հանկարծ թվաց մեր վազքն — անօգուտ`
Մի մեռած ժպիտ մեռած աղջկա:
413—414
Ու թվաց թե ես սկզբի օրից
Լսել եմ ծովի մրմունջները ծեր...
417
Նրա մոտ ընկած իր արնաներկ ձին
421
Ո՞ւր էիր փախչում, վախկո՜տ անասուն,
426
Ինչո՞ւ աշխարհին այսքան սուգ բերեց:
ԵԺ II 426
Մեր երկիրը հին ինչո՞ւ ավերեց...
1 տպ 428—432
Սևացել է, տե՛ս, իր սև հոգու պես:
Անթաղ, անշիրիմ, նեխած կմնա`
Սև ագռավներին — հարսանքի հանդես.
Եվ ո՞վ կըտխրի, երբ որ իմանա.
Որ դու էլ անցար, եղար մոխրագես:
1 տպ ԵԺ II 434
Թքեցի նրա արնոտ երեսին,—
1 տպ 436—437
Հոգուս բեռ արած իր ամոթը սին:
Իսկ մերոնք, ձյունի փաթիլների տակ,
439—441
Հուր ու սրի մեջ—օրը վերջացավ,
Եվ մենք կանգ առանք լեռան կողի մոտ.
Հուր ու սրի մեջ թշնամին անցավ`
445
Եվ մենք ետ դարձանք վայրերից մարտիկ
450
Ձմռան գիշերի մեգ—մառախուղում։
452—453
Ձյունագիշերի խավար գրկի մեջ:
Մեռելի նման անձայն, ահավոր,
459
Բայց ծալվում կին հեք ծունկերը մեր:
464
Նրան քիչ հետո ձիով կըբերեն։
466—468
Պե՛տք է բարձրանալ ու տոկալ նորեն:
Հասնել, նո՛ր քեել, հոգնա՜ծ, բեզարա՜ծ`
Որ երազները հոգիդ օրորեն։
470—471
Ծեծում էր կուրծքս վայրենի ուժով.
Մերթ մթնում էին հայացքները իմ,
