Ա՜խ, գյուղակների շուրջպարը կանաչ`
Դաշտերի ոսկի՜ հեռաստաններում,
Ուր մի անսահման թախիծ կա փռած
Եվ մի հոգեթով տխրության հեռու,
595
Ուր հավերժության ցնորքը անհաս
ճախրում է կարծես ոսկի՜ դաշտերում․․․
Ամեն ինչ այնպես անդորր է ու կույս,
Որ չեմ հավատում կարմիր երազին։
Միրաժի նման փարվում է հոգուս
600
Անէ աշխարհի քնքշությունը հին։
Բայց չէ՞ որ այստեղ ապրել են անհույս —
Եվ չե՛ն էլ լսել քնքշության մասին․․․
Օ՜, խորհուրդների հավերժական մա՛յր,
Որ տառապանքի ու տարփանքի մեջ
605
Հղանում ես միշտ կյանքեր անհամար —
Հազար գույներով՝ հազա՛ր ելևէջ,—
Որ հղանում ես աշխարհի համար
Հավիտենական կշռույթների վեճ․․․
Օ, դո՛ւ, բարբարո՜, խելագա՜ր, ցավո՜տ,
610
Երբեմն իմաստուն, երբեմն — գազան,
Աշխարհներ այրող կախարդական խո՜տ,
Աշխարհներ շինող բախտի գավազա՜ն,—
Դիվային ոգի՝ ճահիճների մոտ,
Ոչնչի՜ մասին — աղո՜թք սրբազան․․․
615
Ու պե՜տք է քայլե՜լ ու քայլե՜լ համառ՝
Ապրելու հսկա տենչը բեռ արած,—
Քայլել անիմաստ մի կյանքի համար,
Մարել — ու վառել աստղերը մարած,
Որ — տիեզերքի զառանցանքը մառ
620
Չցնդի՜ երբեք ու մնա — երազ․․․
