ն:110 Եվ դաշտերում իրիկնաին — զանգ էր կարծես
Զա՞նգ էր կարծես, զանգում էր զիլ,որ ողզ
Բորբ կարոտով անծայրածիր,կրակելով երգում էր նա:—
IX
«...Ստեպներից,անտառներից,քաղաքներից
Հեռու ու մոտ—
Մենք մեր սիրտն ենք բերել նորից`հուսավառված ու կրակոտ:
115 Այստեղ հիմա կռիվ է,մահ, ու աղզամուղզ է անորոշ,—
Մենք մեր սիրտն էնք պարզել հիմա — մահի հանդեպ` կարմիր դրոշ:
Արյունաքամ մա`յր է մտնում հազարամյա արև հին.
Արյունավառ ժպտում է մեզ այս աշխարհը իրիկնաին:
ՈՒ խնգասիրտ կռվում էնք մենք,երգ ենք ասում կռվում հիմի.
120 Կուծք է տվել աշխարհը ողջ`հազարամյա մի թշնամի...
Բայց անվհատ կռվում ենք մենք, ու մահը` սեգ ժպտում է մեզ—
Շատերը, ախ, պիտի զոհվեն սրտերը մեր կարոտակեզ:—
Անողո`ք է երգը այս սեգ,ինչպես կարմիր կարոտը մեր—
Կրակեցե`ք Կարակեցե`ք խելագարված իմ ընկերներ...»:
