X
Նա կրկին ասում է․— «Գարունը Ծաղկելու է էգուց վարդերով իր»: Սակայն ո՞ր արևն է հուրհուրում այդ Եվ ո՞վ է այդ նո՛ր արտևորը...
XI
Վերցնում ես քարը— մտածում ես. «Հետքեր է կրում նա ջրի»— Բայց չէ՞ որ այդ նո՛ւյն վայրկյանին հենց Իր վրա դու քո ձեռքը դրիր։
XII
Մի անցորդ անցավ քաղաքից այս Ու գնաց․ ու չեկավ նա ետ։ Եվ քաղաքը— կրկի՛ն գեղեցիկ է, Նայում եմ նրան— թեև ե՛ս։
XIII
Դու ամե՛ն վայրկյան քեզ ժխտում ես Ու այդպես ժխտելով՝ հաստատում․ Պարտըվում ես դու քեզ ու հաղթում ես, Սակայն մի՛շտ՝ այդ դո՛ւ ես— ու դո՛ւ։
XIV
Անտառը թափում է իր սաղարթը, Անտառում հատնում է ու վատնում․ Բայց նայի՛ր— ինչքա՜ն նա զվարթ է, Ինչքան նո՜ր է— ու մի՛շտ անհատնում։