Նա գնաց— ու կրկին դարձավ․— այդ նա՞ է արդյոք,
Դու նրան էլ չե՛ս ճանաչում․․․ քո ներկա՛ն է այն,
Դու մի օր աչքերդ կփակես, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա Կգնաս, կանցնես աշխարքից, որ ուրիշը քո տեղ
— Այն դու՛ ես, իմաստուն, այն դու՛,— բայց արդեն
Հաստատեց, ժխտելով, նա քեզ, որ ուրիշը քո տեղ
Ինչ թու՜նդ է քո գինին, իմաստու՜ն, նրանից իմ հոգին
Դա գինի՞ է, թե խո՞սք է ազդու, նրանից իմ հոգին
Խմելու՞ ես, մահո՛վ իմ սերած, խմելու ես դու
Եթե այս պարտեզը գաս դու․— նրանից իմ հոգին
Դու քսում ես հոնքերիդ սուրմա — դու անհո՛գ ես․ Ինչու՞ է տրտնջում զուր նա — դու անհո՛գ ես․ Ես գիտեմ թե՛ տրտունջը նրա, թե՛ քո այդ պայծառ
Տու՛ր դու ինձ մանկություն, տուր մա՛հ,— դու