Պտույտ է գալիս ամեն ինչ,— և մենք
Արձակում ենք խոր, հուսահատ մի ճիչ.—
— Օ, կա՛նգ առ, պտույտ անողոք ու նենգ,
Թույլ տուր հավաքենք մեր ուշքը մի քիչ։
25
Այս գերության մեջ հոգնած, չարչարված՝
էլ սի՞րտ կմնա ցատկել—խնդալու,—
Թե մեզ թողնեին հիմա դաշտը բաց —
Կընկնեինք իսկույն խոտում — քնելու։
Մենք ուզում ենք շուտ տուն վերադառնալ, —
30
Թեկուզ իզուր ենք տներս գնում.
Այնտեղ չենք կարող վիշտը մոռանալ —
Կարի՛քն է այնտեղ մեզ դիմավորում։
Այնտեղ հոգնատանջ գլուխները մեր
Դնելով մեր մոր չոր կրծքի վրա,
35
Դա՛ռը կսկիծով հեկեկում ենք մենք
Ու պատառոտում խեղճ սիրտը նրա․․․»։