Օ, ձեռքերին այն, որ արնոտ են,
Տալիս եմ քաղցր մարմինս ես․
Ես — նա՛ եմ, վախն ում անծանոթ է,
Նետված է բա՜րձր իմ ամոթը,
105
Որպես մեղսանք մի — միշտ ու անվերջ։
Էլ ո՞վ կառնի ինձ — հենց այս պահուս—
Մութ պանդոկում մի թեկուզ մահու:
— Կի՛ն սևազգեստ, ճամփամիջին կեցած,
Ո՞ւմ ես ուզում դու — անհագ։
110
— Ով տա ինձ արնոտ մի դանակ։