Ես դառնում էի սուրբ Քաղաքից
եվ սրտիս թագուհուն նվեր
Ես տանում էի ցա՛վը վերքիս
Ու կարոտս՝ բա՜րձր ու վեհ...
25
Դարբասը շռինդով բացվեց․–
Մի զինվոր էր մառ ու մթին։
— Կտանես ողջու՜յնս ձեր վեհ
Ու խիզախ, անհա՛ղթ ասպետին։
Ասացի. ու կրկին փակվեցին
30
Դարբասները մութ ու մռայլ։
Հոգնած խրխնջում էր իմ ձին
Այն օտար ճամփեքի վրա։
Ու նորից մռայլ շռինդով
Բացվեցին դարբասները վեհ...
35
Եվ ասաց.— Ալֆոնս Անդոն
Ձեզ, խոնարհ, խնդրում է վեր։
Ու բռնեց ձիուս սանձից,
Հանեց զրահներս թաց։
Եվ ահա, ես՝ թողած իմ ձին՝
40
Այն մռայլ դղյակը մտա։
— Ողջու՜յն պիլիգրիմ ասպետին.
Ձեզ ծառա՝ Ալֆոնս Անդո։
Ու իջավ գլուխս գետին
Մի անհուն ու խոր եռանդով։
45
Եվ երբ, շարժումով մի անփույթ,
Բարձրացրի աչքերս լուռ —