Ու ընկած էի ես մեջքիս՝
360
Մերժված, խե՞ղճ ու անսեր...
Ո՞վ երկինք, պայթի՛ր գլխիս,
Փոթորի՛կ, մազերիս տեղա՛.
Տատասկնե՛ր թող բացվեն ճամփիս,
Կայծակնն՛ր գլխիս թող շողան։
365
Կուրանա՛ն թող աչքերն իմ դաժան,
Չորանա՛ թող ձե՛ռքը իմ չար,
Թող գգվի ինձ մա՛հ տարաժամ,
Թող հոգիս դժոխքո՛ւմ ճչա...
Ինձ գցին բանտը դղյակի,
370
Ինձ համար սուսեր սրեցին։
Բայց էլի լիքն Էր հոգիս
Այն սիրով հուր֊հրածին։
Ու մռայլ բանտից ես փախա,
Որ կյանքի գո՛րշ ճամփեքին
375
Երգեմ իմ այս սե՛րն արնահամ
Ու հատու հարվածը իմ տեգի։
Չուզեցի մեռնել բանտում
Ու թաղել սերս անհետ։
Ուզեցի լինել տրուբադուր,
380
Դղյակից—դղյակ թափառել։
Ուզեցի, որ լուռ չմնա,
Չմարի սիրտս հրկեզ,—
Ուզեցի ապրե՛լ մշտական,
Որ նրանց գովքը երգեմ։