Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 4 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/134

XV

Այդպես ուրեմն,— նոր, կապույտ շապիկն հագիս,
Ամբողջովին լցված երջանկությամբ այդ իմ`
115 Ես կանգնեցի այն բարձր պատուհանի տակին,
Որ տանտիրոջ տղան նախանձանքից պայթի...
Ախ, որքան էր նա ինձ մեր բազմամարդ բակում
Իր շորերով և իր հիշոցներով խայթել։—
Նա ինձ տեսավ վերից, նայեց մի պահ վրաս,
120 Ասաց— «Մի փոքր կաց»— ու մի վայրկյան կորավ։—

XVI

Ես մնացի ներքևը՝ հպարտությամբ լցված.
Նա երևի գնաց, որ քրոջը կանչե։—
Նայում էի ես ինձ՝ հիացմունքից հուզված,
Երբ վերևից մի ձայն ինձ բարձրաձայն կանչեց։

125

Ես նայեցի վերև... Եվ այդ պահին հանկարծ

Ինչ-որ դեղին հեղուկ մեջքս թրջեց...
Ես հասկացա, բայց ուշ էր. շոշափեցի հագինս—
Ողողված էր, ավա՜ղ... իմ ոսկեզօծ շապիկը։—

XVII

էլ ի՜նչ։— Հարկ կա՞ արդյոք շարունակել
130 Այս պատմությունն իմ ջինջ այգաբացի մասին.—
Հարկավո՞ր է ասել, որ մայրս ինձ թակեց,
Երբ պատմեցի նրան փորձությունը ես իմ.
Հետո մեզ դուրս արին այդ բարեկիրթ բակից,
Երբ փորձեցի` մանուկ ըմբոստությամբ վսեմ`
135 Վրեժխնդիր լինել հարվածներով համառ
Վերից գլխիս թափած այդ բուրմունքի համար