Ռամիկ ժողովուրդ՝ անկար, անգետ։—
70
Մտածում էր նա, դյուցազնը սուրբ,
Որ անցնելու է իր փառքը զուր,
Որ իր երկնահեց երկիրն հզոր
Դառնալու է վաղն հազար ու բյուր
Թշնամիների ավար ու կուր։—
Եվ այսպես՝ հասած ծերության դուռ՝
Մտորում էր նա սրտով տխուր,
Եվ իր հետ մեկտեղ, թախիծով հուր,
ժողովուրդն էր ողջ մտորում լուռ։—
Կարո՞ղ է սակայն պատահել, որ՝
80
Որքան էլ լինի ապագան մութ՝
Մնա անժառանգ ու անսերունդ
Երկիր մի ամբողջ ու ժողովուրդ։—
Կարո՞ղ է լինել, որ երկրում լուրթ,
Որքան էլ խավարն իջնի տխուր,
85
Չբացվի հանկարծ հրաշքով հուր
Գալիքի համար փրկության դուռ։—
Եվ ահա — մի վառ ու պայծառ օր —
Հրաշքով անհաս ու զորավոր —
Առյուծ—Մհերին մեր ալևոր
90
Ծնվեց մի մանկիկ արևավոր։—
Ծնվեց մի մանկիկ արևավոր
Առյուծ—Մհերին իբրև ժառանգ,
Դավիթ անվանեց ծերը նրան,
Փառք տվեց ապա բախտին իրա,
