Զարկեց հարվածով, զարկով վսեմ —
Քառասուն կաշին միջից կիսեց։—
Կտրեց քառասուն կարծր կաշին,
705
Քարերը կտրեց ջրաղացի,
Ճայթեց զորությամբ մի անհաշիվ,—
Դեմքն արեգական բռնեց փոշին։
Երբ փոշին մի քիչ բարձրացավ վեր —
«Այստե՜ղ եմ» — կանչեց Մելիքը նեռ.
710
«Սասունցի՛ Դավիթ, չե՛մ մեռել դեռ»:
Զարմացավ Դավիթն, ապա ասեց.
«Ո՜վ Մսրամելիք, թա՛փ տուր դու քեզ»
Մելիքը նրա ձայնը լսեց,
Թափ տվեց իրեն, արյունն հոսեց,
715
Մեջտեղից եղավ նա երկու կես,—
Անցավ, խորտակվեց Մելիքն այսպես...
Այսպես է ասում զրույցը մեզ,
Սասունցի Դավթի զրույցն արդար,
Ասում է ապա զրույցն այդ վառ,
720
Որ մեռավ այսպես երբ նեռը չար —
Դավիթը նրա զորքին դիմեց.
«Գնացե՛ք» — ասաց — «Ձեր երկրում կեզ
«Ապրեցե՛ք ազատ, ապրուստով վես,
«Եվ հանգիստ թողեք մեր տունն ու մեզ»:
725
Ասում է ապա զրույցը մեզ,
Որ Դավիթն հետո դաշտից քշեց
Ձենով—Օհանին, իշխանին նենգ,
Հավաքեց ապա զրահ ու զենք,
Եվ դարձավ ռամիկ երկիրն ուժեղ,
730
Եվ հնչեց կրկին ամենուրեք
