Սասմա լեռներում ծիծաղ ու երգ...
Ասում է ապա զրույցը մեզ,
Որ Սասմա երկրում տիրեց այսպես
Կյանք զարմանալի, արդար ու վես,
735
Մինչև մահացավ Դավիթն հրկեզ
Եվ ժառանգ թողեց երկրի վրա
Մհերին՝ որդուն իր հուրհուրան,
Բայց դժնի ուժեր տարան նրան,
Փակեցին Սասմա անհուն լեռան
740
Քարայրում մթին, որ այնտեղ նա
Հավիտյան, ընդմիշտ գերված մնա...
— Օ՜, դյուցազն Մհեր, ռամիկ դու ա՛յր,
Առյուծ—Մհերի շավի՛ղ պայծառ,
Դյուցազու՛ն վերջին, ռազմի՛կ արդար,
745
Ձե՛ռք ժողովրդի ստեղծարար,—
Ուժեր կործանիչ, և՛ մութ, և՛ չար
Քարայրում այն մութ, միգում խավար
Փակեցին ահով քո դեմքը վառ,
Եվ գալիք քենից սարսափահար՝
750
Հայտարարեցին քեզ նեռ ու չար,
Որ չելնես մի օր՝ նրանց համար
Չբերես անկում, ու մուժ, ու մահ...
Հուշ դարձավ այսպես, կյանքից գնաց
Սասունցի Դավթի զարմը դյուցազն,
755
Եվ տիրեց անհուն աղետ ու լաց
Լեrներին Սասմա, աշխարհին բարձր,
Եվ ժողովրդին ռամիկ ու պարզ։—
Հուշ դարձավ այսպես, դարձավ երազ
Աrյուծ—Մհերի զարմը զորեղ,
