Եվ ես, ահավասիկ, հին գրերով այս մեր
Իմ տողերը կոփող մի պոետ —
25
Ի՜նչ խոսքերով երգեմ և ինչ տենդով պատմեմ
Մեր անանցյալ անցյալը, մեր ընթացքը, որ էլ
Ո՛չ մի գուսան երգով չոգեկոչի հին փառքը
Ու կարոտով անմիտ ետ չնայի,—
Չպանծանա այլևս, որ առանց մեզ աշխարքը
30
Կլիներ պարտեզ մի ամայի...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Պատմության քառուղիներում առաջնորդել են նախ
Մեզ նախնիներ անստույգ ու ոչնչատեսիլ,
Մռայլ հեռուներում անճանապարհ առկախ,
Որ իրենց մորթի հետ միասին
Տարել են բախտը մեր թավագլոր
Երկրներից—երկիր,— Օ՜, տառապանք երկար,—
Նշել են մեզ համար ուղի աղետավոր,
40
Եվ տոտեմը եղել է մեր—գայլ...
Օ՜, նախնինե՛ր... Տեսնում եմ ահավասիկ.—
Հին դարերի խորքում, ուղիներով մռայլ,
Քաղցած, քոսոտ, անբուրգ, դեպի լյառը Մասիս
Քայլում է առասպելյալ մեր գայլը...
45
Հենց առաջին օրից բզկտված են նրա
Նիհար կողերը — բյուր գազանների կողմից,—
Եվ կողերով կարմիր ահա քայլում է նա՝
Դեմքը տված գալիք փորձանքների հողմին։—
Որտեղի՞ց է եկել նա. այդ գայլը,
50
Եվ ինչու՞ է արդյոք նա առաջին օրից
Սարսափահար հայացքը հառած լուսնի փայլին՝
Աղեկտուր ոռնում իր սարսափը խորին։
Եվ նա գիտե՞ արդյոք, այդ բզկտված գազանը.
Որ նշված է արդեն նրա ուղին
