...Ահավասիկ ելած մեր լեռներից այն բարձր,
123
Ուր վառվում էր հույսի մեր խարույկը վերջին,
Շուրջը — խավար գիշեր ու մառախուղ մի թանձր,
Շուրջը — ժայռեր մռայլ ու բարդիներ վերձիգ,—
Ու թանձրացյալ մուժում — ապարանքներ ահա՝
Փոքրիկ, ողորմելի, խեղճ —
130
Իրենց մութ պատերում մի բուռ ոսկի պահած.
Եվ ո՛չ մի, ո՛չ մի մեխ,—
Ո՛չ մի կտոր երկաթ, կամ անագե շաղախ,
Կամ մարմարյա մի սյուն, կամ թեկուզ կիր,
Որ փորձության պահին անձրևներից մխար
135
Եվ իր ծուխը խառներ ըմբոստության երգին․․․
Ապարանքը — այսպես։— Իսկ ներքևում — խուղեր՝
Գետնափոր, ստորերկրյա, ցաքուցրիվ,
Թաղված գանգի պես խուլ, գանգի պես անուղեղ,
Կարծես մի խեղճ նախիր
140
Արածելու ժամին կայծակնահար՝ հանկարծ
Կըծկըվել է ահից ու մոխրացել —
Եվ մնացել է տեղը մի մոխրաբույր զանգված՝
Դարերով անջրդի ու հողմածեծ...
Եվ նոքա — մեր անղեկ առաջնորդները,
145
Այդ իշխանները եղկ, այդ տերերը վերջին,
Ելել են գիշերով ու մենակ ճամբորդել են
Դեպի հյուսիս, դեպի հյուսիսային որջի
Արջերը սառցասիրտ ու արնաթաթախ,—
Այդպես մեր գա՛յլն էր հին ճանապարհվում որսի՝
150
Հյուծված, կողերը լերկ և անատամ․․.
Ես տեսնում եմ նոցա։— Իմ աչքերի առջև
Ահավասիկ իրենց եղկ հասակով ամբողջ՝
Իրենց խուլ խուղերից և լեռներից այն բարձր
Ճանապարհ են ընկնում՝ անուղի ու անխոհ։—
