Վերևից, բլուրի գլխից հնչում էր շեփորը, կանչում,
Տագնապով, ինչպես ահազանգ,— և ձայնին նրա
զուգահեռ՝
Լսվում էր հառաչ, ոտնաձայն, մի զանգ էր հեռուն
ղողանջում,
300
Եվ վառվում էին անտառում բազմաթիվ կրակներ ու
ջահեր...
Մենք լսում էինք, քարացած, շեփորի ձայնը դժնի,
Որ վերից, բլուրի գագաթից, հնչում էր ամեհի
թափով,—
Երբ ահա ներքևից, անտառից, ողողված ցոլքերով
լուսնի,
Սկըսեց ելնել ու հոսել դեպի մեզ — հսկա մի թափոր։
305
Շարժվում էր թափորը՝ լուսնի սպիտակ լույսով
ողողված,
Ահագին, ինչպես մարդկային վիթխարի մի գետ,
կամ հեղեղ.
Ձիերի խրխինջ, բառաչյուն, մարդկային հեկեկանք
ու լաց,
Զենքերի շաչյուն, թմբուկներ, կրակներ կարմիր ու
դեղին,—
Այս ամենը խառնըված իրար, գալիս էր դանդաղ
դեպի մեզ,
310
Կամ դեպի բլուրն էր գնում՝ անսալով շեփորի
ձայնին։—
Քաշվեցինք զգուշ մենք մի կողմ, որ հորձանքը մեզ
չճզմե,
Կամ չնչին տաշեղի նման մեզ հանկարծ իր հետ
չտանի։
