Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 4 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/253

Իր խրոխտ դեմքին հակառակ, հակառակ առնական

տեսքին՝

490 Երգում էր կերկերուն ձայնով նա քաղցրիկ,

լորձունքոտ երգեր.—

Մենք լսում էինք զարմացած, նայելով տոնական

կրծքին,

Երբ տեսանք, որ նստուկը նրա բարձրանում ու

իջնում է ներքև:

Փողային գործիք նվագող վարպետի այտերի նման
Ուռչում էր նստուկը նրա և իջնում, կրկին ու

կրկին,—

495 Տեսնելով հրաշքն այս ցնցող — ա՜հ, մենք նո՛ր

հասկացանք նրա

Ինքնագոհ ժպիտը — և խուլ, կաղկանձող թախիծը

երգի...

«— Հըդահյու՜ն, Հըդահյու՜ն, Հըդահյու՜ն»— երգում

էր նստուկով նա իր,

Խառնելով կանչին այդ — մահու հառաչանք, ատամի

կրճտոց,—

Անտառից բարձրանում էր այնինչ աղաղակ ամեհի

ու խոր,

500 Եվ երկինք էր հասնում այնտեղից տագնապով
բարձրացող մի բոց:
Անտառից, խարույկի պես մեծ, շառայլ էր նետում

դեպի վեր

Կարմրավուն, արնագույն մի բոց՝ այրելով հոնքերը

լուսնի,

Եվ լսվում էին այնտեղից սուլոցներ, օգնության

ճիչեր,

Ծառերի ճարճատյուն, հեկեկանք, քրքինջներ վայրի

ու դժնի։