Մերթ թվում էր, թե դա — կրակե մի մարդ է`
բռունցքը սեղմած,
Որ բռնել է սեղմած բռունցքում — մի փոքրիկ
եռագույն դրոշ:
645
Բայց հաջորդ վայրկյանին արդեն փոխվում էր
տեսքը նրա,
Եվ ահա — գահի վրա նույն — մի գայլի գլխով
վարդապետ,
Սևասև վեղարը գլխին և դեղին ճակատի վրա —
Մի հսկա, շողշողուն ադամանդ, որ թե՛ խաչ է, թե՛
գունդ է, թե՛ նետ
Փոխվում էր ապա նաև այդ կերպարանքը հանկարծ.
նրա տեղ՝
650
Երևում էր դեղին մի կատու աչքերում կրակներ
ահի,—
Եվ թվում էր, թե դեմքը նա իր — ոսկեկար քողով է
պատել,
Եվ նետը դարձել է նժար, և խաչը դարձել է մահիկ։
նստած էր ոսկյա իր գահին կրակե Արքան այդ ահեղ.
Տեսիլքի նման մի դժնի, կերպարանքը մթին ու
մռայլ,—
Եվ շուրջը նրա խարույկի, բոլորած մի պար
խելահեղ,
Ցատկոտում էին ու պարում ամբոխները այն
դիվահար։
Խարույկին ամենից մոտիկ, բոլորած շրջանն
առաջին,
Թռչկոտում էին ու պարում մեր տեսած այրերն այն
ճիվաղ,—